ဒီကဗ်ာကေတာ့ ၂၀၀၃ ေမလ ၁၅ ရက္လို႔ ေန႔စြဲတပ္ထားတယ္။ က်ေနာ္က ကဗ်ာေရးမယ္လို႔ ေျပာတဲ့အခါ ကိုယ့္အေပၚ ေပးတဲ့ မွတ္ခ်က္ေတြကိုက ကဗ်ာဆန္ေနလို႔ ကဗ်ာျဖစ္သြားတာ။ စိတ္ဝင္စားမွာပါ။ ဖတ္ၾကည့္ေပါ့။ ေနခဲ့တဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္ေလးကို ျမင္လိမ့္မယ္။ ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ ရင့္ခ်င္ ရင့္လိမ့္မယ္။
****
“ကဗ်ာဆရာ ေမြးျမဴျခင္း”
“ျမစ္ကို အလ်ားလိုက္ ကူးမလို႔လား” … တဲ့။ (ဆရာ ေလးကိုတင္)
ေရးလက္စ စကားလံုးေတြ က်ကြဲသြားတယ္
ဆြံ႔အဖို႔ မဟုတ္ဘူး
ငါ့ ပုခံုးေတြ ေမာင္းျပန္တင္ဖို႔ …။
“စကားလံုးေတြ ေလာ္မာစမ္းပါ” (ကဗ်ာဆရာ တိုးေႏွာင္မိုး)
အာဏာရ အဘိဓာန္ တအုပ္လို
ျမွဳပ္ကြက္ေတြ ေဖာ္ေပးမယ့္ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔
တေယာက္ကလည္း
ပုလင္းထဲက ေခါင္းထုတ္ၿပီး ေအာ္လိုက္တယ္ …။
“အာသာေျဖဖို႔လား”
“လူတန္းစား တရပ္လား” … တဲ့။ (စိုးခက္မင္း)
ထိုင္ခံုတလံုးကို ခံတပ္လုပ္
လက္ဖက္ရည္ခြက္ေတြနဲ႔ က်ားကြက္ထိုးရင္း
ဂႏၳဝင္ကို အာခံဖို႔ ေမးခြန္းထုတ္တယ္ …။
ကဗ်ာဆရာရဲ႕ တေန႔တာမွာ
ညေနဟာ အစီအစဥ္ အက်ဆံုး
ဆံုမွတ္လမ္း …
ဆံုမွတ္ဆိုင္ …
မကြဲျပားတဲ့ အိပ္မက္ေတြနဲ႔
ညတိုင္း … ညတိုင္းကို က်က်နန ထုတ္ပိုးရင္း …။
(မူလလက္ေဟာင္း သင္ကာ)
