ဈေးတက် … သွေးတက်

ဓာတ်ပုံ – Reuters

မနိုးစဖူး ဒီနေ့ စောစောနိုးတယ်။ အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲစားချင်တော့ မအဲကို နှိုး။ သူကလည်း ဈေးသွားမှာ လိုက်ခဲ့တဲ့။ ကိုယ်ကလည်း ၂ လနေလို့ သူနဲ့ ဈေး ၁ ခေါက် လိုက်ဖူးတာ မဟုတ်။

အုန်းနို့ ခေါက်ဆွဲ အရင်စား။ သွေးတက်မှာစိုးလို့ သံပုရာသီးတွေ များများညှစ်ထည့်စား။ အိုကေတယ်။

မအဲ ဈေးဝယ်တော့ ဈေးခြင်းဆွဲပြီး နောက်ကလိုက်။ မအဲ အာလူးရွေး၊ မှိုလုံးကလေးတွေ ဝယ်နေတုန်း ဘေးနားက အဘိုးကြီးက ရွေးပြီး ကောက်ကိုင်လိုက်တာ အညွန့်ကလေး သေးသေးလေး ၄ ညွန့်ပါတဲ့ဟာ (ဘာ အညွန့်မှန်း ကျနော် မသိ) ဘယ်လောက်လဲ တစီး၊ ၁၀၀ တဲ့၊ အဘိုးကြီးက အံ့ဩတကြီးနဲ့ ထပ်ထပ်မေးတယ်၊ ၁၀၀ တဲ့။ အဘိုးကြီးက အစည်းကလေးပြန်ချပြီး အောက်ထဲ မြုပ်နေတဲ့ အဲဒီ အစည်းလေးတွေ သေချာ ပြန်အုပ်ပြီး ထွက်သွားတယ်။

ဒန့်သလွန်ရွက် ဟင်းချိုလေးစားချင်တယ်ဆိုတော့ အရွက် အရင့်အများများ အနုနည်းနည်းပေမယ့် ၂၀၀ တဲ့၊ ၂ စည်း ၃၀၀ ဆိုတော့ မရပါတဲ့။ ခပ်မာမာပဲ။ သူတို့လည်း ဝယ်ရင်းဈေးနဲ့ ကိုက်အောင် ရောင်းရတယ်ထင်ပါ့။

ငှက်ပျောသီး တခြမ်းဖဲ့က ၈၀၀။

ဝက်သားဆိုင်ဘက် ရောက်တော့ ဘေးက ကောင်မလေးက ဈေးဆစ်နေတယ်။ မရဘူး … ကုန်ဈေးနှုန်းတွေက တက်နေပြီတဲ့ ဆိုပြီး ဝက်သား တဒုန်းဒုန်း ခုတ်ရင်း ဦးလေးက ပြော။

မအဲ ဆက်ဝယ်နေတဲ့ ကြက်ဥတွေ၊ ဘုရားပန်းတွေ၊ ငါးခူတွေတော့ ဈေး မသိချင်လို့ နောက်ဆုတ်နေလိုက်တယ်။
အိမ်ရှင်မ တော်တော်များများက သူတို့ မှန်းထားတဲ့ ဈေးလောက် အသီးအရွက်တွေ ကောက်ကိုင်သော်ငြားလည်း ဈေးတက်နေတဲ့အခါ ပြန်ချထားခဲ့ကြတာ မြင်ရတော့ စိတ်မကောင်း။

အုန်းနို့ခေါက်ဆွဲ စားလို့ သွေးမတက်ဘူး၊ အဲဒါတွေ မြင်ပြီးမှ သွေးတက်တော့တာ။

တိတ်ဆိတ်နေ့

အောက်က ကုန်စုံဆိုင်လေးကလည်း ဖွင့်သည်လည်း မဟုတ်၊ မဖွင့်ဘူး မဟုတ်။ ဆိုင်မှာ ဘာမှတော့ ချိတ်မထားဘူး၊ သူတို့ အဖေကြီးတော့ ထိုင်နေတယ်။ (တခါက ဈေးဝယ်ရင်း ရူဘီ ဆေးလိပ်ဘူးတွေ့တော့ ဒါတွေ တင်နေတာလား … နောက်ဆို လာမဝယ်ဘူး ခြောက်ထားတော့ … လက်ကျန်လေး ရောင်းနေတာပါ … နောက် မတင်တော့ပါဘူးတဲ့။ အဲလိုနဲ့ ဖွင့်သည်လည်း မဟုတ်၊ မဖွင့်ဘူးလည်း မဟုတ် ဖြစ်နေရရှာတယ်)

အနောက်က အဲကွန်းပြင်ဆိုင်က ဝန်ထမ်းကလည်း အပြင်ထွက်ဖို့ စက်ဘီးလေး ထုတ်လာ၊ သူ့ဘော်ဒါက လှမ်းအော်တယ် … အပြင်မထွက်ရဘူးလေတဲ့။

နောက်လမ်းက မင်းသမီးရှုံးအောင် လှတဲ့ အပ်ချုပ်ဆိုင် ပိုင်ရှင်က အမကြီးကလည်း ဆိုင်တံခါးလေး သော့ဖွင့်ရင်း ပြောတယ်။ ဖွင့်တော့ မဖွင့်ချင်ဘူး … ပြဿနာ ရှာခံရမှာလည်း စိုးတယ်တဲ့။ တံခါးလေး တချပ် လှပ်ထားတယ်။ ဖွင့်သည်မဟုတ်၊ မဖွင့်သည်လည်း မဟုတ်။

အဲဒါတွေ ဘယ်လို သိလည်း မမေးနဲ့ … မိန်းမက အမှိုက်သွားပစ်ချေဆိုတော့ လှည့်လည် လေ့လာခဲ့တာ။

Feb 1

အစီအစဉ် တခုအတွက် ကျနော် မနက် ၄ နာရီနိုးလေ့ရှိပေမယ့် အဲဒီနေ့က မနက် ၃ နာရီ နိုးလာတယ်။ သန့်စင်ခန်းထဲ ထိုင်ရင်း မနက်လုပ်ရမှာတွေအတွက် ဖုန်းဖွင့်တယ် … အင်တာနက်မရ။ ဖုန်းတွေလည်း ဆက်မရ။

အဲဒီ မတိုင်ခင် မနေ့ညက အစ်ကိုကြီး ရွှေအင်းသား ခင်မောင်ဝင်း တင်တာကို သွားနောက်မိသေးတယ် (အူးလေးကလည်း နောက်ပြီ) လို့။

နေပြည်တော်ကို လှမ်းမေးဖို့ ဖုန်းဆက်လည်း မရ။ နောက်မှ အဆက်အသွယ်ရတော့ ထနဇက ကျနော် ည ၁၂ ကတည်းက သိတယ်တဲ့။ ကြိုမပြောဘူး … တွေ့မှ ဆဲရဦးမယ်။

ကားလာကြိုတော့ အာဏာသိမ်းပြီနော် ဆိုတော့ ကားဆရာရော၊ ဗီဒီယို အယ်ဒီတာတွေ၊ ကွန်ထရိုး အခန်းက ညီလေးတွေကရော မယုံဘူး … ကျနော် နောက်တယ်ပဲ ထင်နေတာ။ ထင်ဆို ရွေးကောက်ပွဲမှာ ကြံ့ဖွတ် မနိုင်ရင် ဘာလုပ်မလဲ မေးတော့ အာဏာသိမ်းမှာလို့ပဲ နောက်ခဲ့တာကိုး။

ရုံးလည်းရောက်ရော ကွန်ထရိုးရွန်းက ညီလေးတွေက အစ်ကို လာကြည့်ဦးတဲ့ … TV လိုင်းတွေ အကုန် black ကျနေပြီတဲ့။

သတင်းစဉ်နေတဲ့ ဦးဝင်းနိုင်ကို ပြောတော့ သူကလည်း သေချာအောင် လိုက်ကြည့်တယ်။ အဲဒါနဲ့ လွှင့်နေကျ အစီအစဉ် ဖျက်ပြီး … အာဏာသိမ်းလိုက်ပါပြီလို့ ကြေညာ လိုက်ရတယ်။

အမှတ်ရအောင် ရေးထားတာပါ။

Day of Darkness

အစီအစဉ် တခုအတွက် ကျနော် မနက် ၄ နာရီနိုးလေ့ရှိပေမယ့် အဲဒီနေ့က မနက် ၃ နာရီ နိုးလာတယ်။ သန့်စင်ခန်းထဲ ထိုင်ရင်း မနက်လုပ်ရမှာတွေအတွက် ဖုန်းဖွင့်တယ် … အင်တာနက်မရ။ ဖုန်းတွေလည်း ဆက်မရ။

အဲဒီ မတိုင်ခင် မနေ့ညက အစ်ကိုကြီး ရွှေအင်းသား ခင်မောင်ဝင်း တင်တာကို သွားနောက်မိသေးတယ် (အူးလေးကလည်း နောက်ပြီ) လို့။

နေပြည်တော်ကို လှမ်းမေးဖို့ ဖုန်းဆက်လည်း မရ။ နောက်မှ အဆက်အသွယ်ရတော့ ထနဇက ကျနော် ည ၁၂ ကတည်းက သိတယ်တဲ့။ ကြိုမပြောဘူး … တွေ့မှ ဆဲရဦးမယ်။

ကားလာကြိုတော့ အာဏာသိမ်းပြီနော် ဆိုတော့ ကားဆရာရော၊ ဗီဒီယို အယ်ဒီတာတွေ၊ ကွန်ထရိုး အခန်းက ညီလေးတွေကရော မယုံဘူး … ကျနော် နောက်တယ်ပဲ ထင်နေတာ။ ထင်ဆို ရွေးကောက်ပွဲမှာ ကြံ့ဖွတ် မနိုင်ရင် ဘာလုပ်မလဲ မေးတော့ အာဏာသိမ်းမှာလို့ပဲ နောက်ခဲ့တာကိုး။

ရုံးလည်းရောက်ရော ကွန်ထရိုးရွန်းက ညီလေးတွေက အစ်ကို လာကြည့်ဦးတဲ့ … TV လိုင်းတွေ အကုန် black ကျနေပြီတဲ့။

သတင်းစဉ်နေတဲ့ ဦးဝင်းနိုင်ကို ပြောတော့ သူကလည်း သေချာအောင် လိုက်ကြည့်တယ်။ အဲဒါနဲ့ လွှင့်နေကျ အစီအစဉ် ဖျက်ပြီး … အာဏာသိမ်းလိုက်ပါပြီလို့ ကြေညာ လိုက်ရတယ်။

အမှတ်ရအောင် ရေးထားတာပါ။

17/Jan/2022

၈၈ ဖြစ်ပြီးကာလ အဘွားက ငါ့မြေးတွေ ရှင်ပြုမယ်တဲ့ … ဒါနဲ့ ပဲခူး၊ ပန်းလှိုင်ကျောင်းမှာ ကိုရင်ဝတ်တယ်။

ဆရာတော်က ခေသူမဟုတ် … အဂ္ဂမဟာပဏ္ဍိတဘွဲ့ရ … စာတတ်ပေတတ်။ သူ့ကျောင်း နှစ်ထပ်ဆောင်ကြီးက ဆောက်လက်စ။ တရက်တော့ ဘိလပ်မြေလျှောက်တဲ့ကိစ္စ ထင်ပါရဲ့။ ဆရာတော်ကြီး ပေါက်ကွဲနေတယ်။

“ငါ့ လာဆော်လို့ကတော့ တယောက်တည်း အသေမခံဘူးဟေ့။ အဲဒီကောင်တွေ နှစ်ကောင်လောက်ပါ ငါက ခေါ်သွားမှာ” တဲ့။

ကိုယ်ကလည်း ငယ်သေးပေမယ့် အဘွားကပြောတဲ့ အဂ္ဂမဟာပဏ္ဍိတဘွဲ့က တော်တော်ကြီးပဲလို့။ ဒါပေမယ့် ဆရာတော်ကြီးက ထတဲ့ပြီး သင်္ကန်းပြင်ဝတ် … လက်သီးလက်မောင်းတန်းပြီးပြောတော့ … ဆရာတော်ကြီးနှယ် လူမိုက်စကားပြောတယ်ပေါ့။ ကလေးအတွေးပါ … အသေးစိတ် ပြဿနာက ကိုယ်လည်း မသိပါဘူး။

ဆရာတော်ကြီး မိန့်တဲ့စကား ခုတလော ပြန်ပြန် သတိရတယ်။ ဟုတ်သားပဲ … သွားရင်တော့ တယောက်တည်း မသွားဘူး … ဒင်းတို့လည်း ငရဲပြည်ပို့ … ကိုယ်လည်း နတ်ပြည်တက်ပေါ့ …

ဆရာတော်ကြီးက ပျံလွန်တော်မူတာ ကြာပါပြီ … တရေးနိုး … မီးလာတုန်း တွေးမိတွေးရာ ရေးတာ …