ကယ္ရီေကးခ်ား – ကာႀကီး
က်ေနာ္ အသက္ ၄၀ ျပည့္ေတာ့မည္။
ဆရာ ျမသန္းတင့္၏ လမင္းကို ထရံေပါက္မွ ၾကည့္ျခင္း (ေဆာင္းပါး အသစ္မ်ားထည့္၍ ၂၀၁၄ ဒု ပံုႏွိပ္ျခင္းကို) ဖတ္ေနရင္းမွ အခု ႀကံဳေနရေသာ အၾကပ္အတည္း အခက္အခဲမ်ားကို က်ေနာ္သည္ ေျပာက္တိေျပာက္ၾကား စဥ္းစားစရာေတြ ေခါင္းထဲဝင္ဝင္လာသျဖင့္ စာအုပ္ကို ေကာင္းစြာ ဖတ္၍ မရ။ စာကို အာ႐ံုမစိုက္ႏိုင္ဟု ဆိုေကာင္း ဆိုႏိုင္သည္။
မိသားစု က်န္းမာေရး အခက္အခဲမ်ား၊ က်န္းမာေရးေနာက္တြင္ လိုက္လာသည့္ ေငြေရးေၾကးေရး၊ မိသားစု၊ တသီးတသန္႔ ကိုယ့္ဖာသာ အိပ္မက္ထားသည့္ ပညာေရး ပန္းတိုင္၊ ကိုယ့္ဝါသနာပါမႈႏွင့္ ကိုယ့္အသက္ေမြးမႈ အလုပ္ … စသည္တို႔သည္ က်ေနာ္၏ ခုတေလာ ေမ့့တတ္ေသာ ဦးေႏွာက္ကို တကန္႔စီ တံခါးေခါက္ေနၾကသည္။
ပါရဂူဘြဲ႔ ဝင္ခြင့္ရၿပီးေနာက္ တစိတ္တပိုင္းေပးမည့္ ပညာသင္ဆုႏွင့္ ပတ္သက္၍ သက္ဆိုင္ရာ တကၠသိုလ္ႏွင့္ ေဆြးေႏြး၊ ကိုယ့္ဖာသာ ဆင္ျခင္ရာတြင္ ကိုယ့္ဖာသာ အျပစ္တင္ဖို႔သာ အေၾကာင္းေတြ ျမင္မိသည္။
ကိုယ့္အသက္ ၄၀ ဆို ကိုယ့္ ႏွစ္ဖက္ေသာအဖြားေတြ ဘယ္ေလာက္ျဖစ္လိမ့္မယ္ က်ေနာ္ စဥ္းစားမိေသာ္လည္း ထဲထဲဝင္ဝင္ မေတြးမိ။ စဥ္းစားျခင္းႏွင့္ ေတြးေတာျခင္းသည္ ကြာသည္ဟု က်ေနာ္ ထင္သည္။
အခု ႏွစ္ဖက္ေသာ အဖြားမ်ား (အဖိုးမ်ားကား မရွိေတာ့) ေဆး႐ံုႏွင့္ ေဆးႏွင့္၊ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရမည့္ ကိစၥႏွင့္ လိုအပ္သည္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းရမႈႏွင့္ … သံသရာ ပတ္လည္ေနသည္။ ျမန္မာျပည္မွာ က်န္းမာေရးသည္ ေငြႏွင့္ စက္ရသည္သာ။
က်ေနာ္သည္ ယင္း အပိုင္းအျခားကို ေသခ်ာ မတြက္မိခဲ့။ မေတြးေတာမိခဲ့။ အေဖႏွင့္ ဦးေလးျဖစ္သူကလည္း သူတို႔ မိခင္ (က်ေနာ့္ အဖြား) ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အထူးျပင္ဆင္ထားျခင္းလည္း မရွိခဲ့။ အသစ္ထူေထာင္ထားသည့္ မႏိုင္ဝန္မ်ားႏွင့္။
