“မွတ္တိုင္”

ကားကို “စိန္ေမရီ ကာသီျဒယ္” ေဘးနားက အၿမဲစီးတယ္ …။ မွတ္တိုင္ ႏွစ္ခုရွိတယ္ … ေနရိပ္ခို … မိုးခို …။

မွတ္တိုင္က ႏွစ္ခုရွိတယ္ … တစ္ခုမွာ အ႐ူးတစ္ေယာက္က အိပ္ေနတတ္တယ္ … အဲဒီမွတ္တိုင္မွာ ကားေတြရပ္တယ္ … အိပ္ေနတဲ့ အ႐ူးကို အျမင္မေတာ္လို႔ ပုဆိုးနဲ႔ အုပ္ေပးထားတာလည္း တခါတေလ ေတြ႔ရတယ္ …။ ဟိုဘက္မွတ္တိုင္မွာ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ ထိုင္ေနသူတခ်ိဳ႕ ရွိတတ္တယ္။

တစ္ရက္က်ေတာ့ မွတ္တိုင္ ႏွစ္ခုလံုး ေပ်ာက္သြားတယ္ …။ ကားစီးဖို႔လာတဲ့ တခ်ိဳ႕လည္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ေက်ာ္သြားၾကတယ္ …။ လူတစ္ေယာက္က ခလုတ္တိုက္လို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မွတ္တိုင္ကို ျဖဳတ္သြားလို႔ ငုတ္တိုက်န္ရစ္တဲ့ မူလီသံငုတ္ေတြ ေတြ႔ရတယ္ …။ မွတ္တိုင္မ်ား ဖယ္လိုက္ၿပီလား ?

ေနာက္ရက္က် မွတ္တိုင္သစ္ သားသားနားနား ဒီဇိုင္းလွလွ ႏွစ္ခု ေပၚလာတယ္ …။ ေရေက်ာ္ပြဲေစ်းမွာ ေဘးက ဝင္ခင္းမယ့္ ေစ်းသယ္ မိသားစုက အပိုင္စီးထားလို႔ အနားကပ္မရ …။

အရင္လိုပဲ မွတ္တိုင္ ႏွစ္ခုဆိုေတာ့ ကားေတြကလည္း ဟိုဘက္မွတ္တိုင္ ရပ္ခ်င္ရပ္တယ္ … ဒီဘက္မွတ္တိုင္မွာ ေနရိပ္ခို ထိုင္ေနသူေတြ ဟိုဘက္ေျပး …။ တခါတေလ ဒီဘက္မွတ္တိုင္မွာ ရပ္ရင္ ဟိုဘက္ကလူေတြ ေျပးလာ …။

တေန႔ကေတာ့ ဟိုဘက္မွတ္တိုင္ကို ျဖဳတ္သိမ္းသြားၾကျပန္ေရာ … မွတ္တိုင္ တစ္ခုပဲ က်န္တယ္ …။

မွတ္တိုင္ကို အစကတည္းက ဘာလို႔ ႏွစ္ခု ထားတာလဲ …။ အသစ္လုပ္ေတာ့ ႏွစ္ခု ထားျပန္တယ္ …။ ခရီးသည္ေတြက ကားက ဘယ္မွာရပ္မွာလဲလို႔ ေစာဒက တက္တာ ၾကားရဖူးတယ္ …။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ တခုတည္းေသာ မွတ္တိုင္ ျဖစ္သြားတယ္ …။

မွတ္တိုင္ကို အစကတည္းက ဘာလို႔ တစ္ခုပဲ မထားတာလဲ …။

သင္ကာ
ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂၀၁၈

Advertisements

“မုန္တိုင္းနဲ႔ ထံုထိုင္း”

“မုန္တိုင္းနဲ႔ ထံုထိုင္း”

အႏုပညာ ေလာကႀကီး တစ္ခုလံုးမွာ ျမန္မာမွ မဟုတ္ဘူး … ကမာၻမွာလည္း ဒါက အနည္းနဲ႔ အမ်ား ကင္းၾကတဲ့ ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး …။

ေဟာလိဝုဒ္ … ကမာၻေက်ာ္ ဆယ္လီေလာက … အႏုပညာ ေလာကမွာ Meth addicts … Coke addicts … Alcohol addicts … battled drug addicts … ေတြ စာရင္းဇယားမွ အရွည္ႀကီး … ေသလိုက္ၾကတာလည္း မနည္း … ျဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း သံသရာ လည္ေနတာလည္း မနည္း …။

အဲ … မုန္တိုင္းက သိပ္ျပႆနာ မရွိဘူး ေျပာလို႔ရမယ္ ထင္တယ္ … ပုလင္းရွိရင္ ၿပီးတာပဲ … မူးေန … သူမ်ားထိခိုက္ေအာင္ မရမ္းကားရင္ ၿပီးတာပဲ … အသည္းထိၿပီး ေသခါမွ ေသေပါ့ …။

ထံုထိုင္းက ျပႆနာ … အျပား … အရြက္ … အရည္ … အမႈန္႔ … ဥပေဒနဲ႔ စၿငိၿပီ …။

ပံုေသကားက် မဟုတ္ေပမယ့္ ျမင္မိသေလာက္ေတာ့ စာေပ၊ ပန္းခ်ီ သမားေတြက မုန္တိုင္းဘက္သြားတာ မ်ားတယ္ … ဓာတ္ရွင္၊ ဂီတ သမားေတြက ထံုထိုင္းဘက္ ေရာက္တာ မ်ားတယ္ …။

ကိုင္း … မုန္တိုင္းနဲ႔ ထံုထိုင္း တရား ၿပီးပါၿပီ …။

tkbm
AD 2018

ရာဇဝတ္ေဘး

ရာဇဝတ္ေဘး ေျပးမလြတ္ တို႔ … ဥပေဒသည္ ဆိတ္ကြယ္ရာ မရွိ တို႔ … ငယ္ငယ္ကတည္းက ဒီတိုင္းျပည္မွာ အယံုအၾကည္ မရွိခဲ့ဘူး … ကိုယ္ေတြ႔ေတြမွ အမ်ားႀကီး …။

အလယ္တန္းတုန္းက ဆရာတစ္ေယာက္ ရွိတယ္ … ေပၚတင္ အေျခာက္ပဲ … ေဒါသႀကီးတယ္ … စစ္တပ္တစ္ခုက ရာထူးႀကီးႀကီးတစ္ဦးရဲ႕ သားပဲ …။

သူငယ္ငယ္က လူသတ္ဖူးတယ္ … ေနဝင္းေခတ္ေပါ့ … ဘယ္လို လြတ္ေျမာက္သြားတယ္ ဆိုတာေတာ့ မသိဘူး …။

က်ဳပ္တို႔ဆီက အင္မတန္ ႐ိုးရွင္းတဲ့ ေဒသမွာ သူက ပူပူေလာင္ေလာင္ တိုက္ပံုကို နာရီျပည့္ဝတ္ၿပီး စာသင္ေက်ာင္းရွိတဲ့ တစ္ရြာနဲ႔ တစ္ရြာအကူး ဖင္လႈပ္ေလွ်ာက္ေနေတာ့ တီးတိုးကဲ့ရဲ႕တာလည္း ရွိမေပါ့ …။

“နာရီက သတိေပးေသာ စိတ္တစ္ခဏမ်ား”

“နာရီက သတိေပးေသာ စိတ္တစ္ခဏမ်ား”

(၁)
ပထမ ေျခဖမိုးက အေၾကာနာတာ … ေနာက္ရက္က် ေျခေခ်ာင္းကို ေရြ႕သြားတယ္ … ေနာက္ရက္က် ေျခဖဝါးတစ္ျခမ္း … အကုန္ေပ်ာက္သြားေတာ့ ေျခဖေနာင့္ လာနာေနတယ္ … ဘာေၾကာင့္ ဘယ္လို ေရြ႕ၿပီးနာတယ္ဆိုတာ နားမလည္ေတာ့ဘူး …

(၂)
ၿငိမ္ေနရေတာ့ စိတ္ဓာတ္က က်ခ်င္ …

ကိုယ္ေတြးတာ ကိုယ္ေရးတာပဲ

ေဖ့စ္ဘုတ္က အားယားေနလို႔ သံုးတာ မဟုတ္ … အလုပ္သေဘာအရကိုက သံုးေနရတာ … ။ (ဘေလာ့ဂ္ေခတ္မွာလည္း ထို႔အတူ)

မိုက္ခဲ့ မဲခဲ့တာေတြလည္း အဆံုးေပါ့ … ခုက အသက္ ၄၀ ရွိၿပီ … အသစ္ေတြက ရင္ဘတ္ထဲက မဝင္ဘဲ ေခါင္းထဲက ေျပာင္း ဝင္တယ္ … လက္သီးက ျပန္ထြက္ခ်င္တာလည္း ရွိတယ္ …။

စိတ္ကေတာ့ ဆယ္စုႏွစ္ ၄၀ ၾကာ အခ်ဥ္တည္မွ တယ္စားေကာင္းမယ္ မဟုတ္ဘူး ထင္မိတာပဲ …။ ကိုယ့္ျဖတ္သန္းမႈက ကန္႔လန္႔လား … ေခတ္ စနစ္ေပၚ ကိုယ္က ျပဳတ္က်တာလား … ဒါမွမဟုတ္ လူရည္ခြ်န္ေတြၾကား ေက်ာင္းေျပးေနက် က်ဳပ္က သူပုန္စိတ္ မေပ်ာက္တာလား …။

ခုထိ ေျပာင္းလဲလို႔ မဆံုးေသးတာကို ႀကိဳက္ပါတယ္ … ျဖစ္တည္မႈကို ရွာတုန္း …။

40

ကယ္ရီေကးခ်ား – ကာႀကီး

က်ေနာ္ အသက္ ၄၀ ျပည့္ေတာ့မည္။

ဆရာ ျမသန္းတင့္၏ လမင္းကို ထရံေပါက္မွ ၾကည့္ျခင္း (ေဆာင္းပါး အသစ္မ်ားထည့္၍ ၂၀၁၄ ဒု ပံုႏွိပ္ျခင္းကို) ဖတ္ေနရင္းမွ အခု ႀကံဳေနရေသာ အၾကပ္အတည္း အခက္အခဲမ်ားကို က်ေနာ္သည္ ေျပာက္တိေျပာက္ၾကား စဥ္းစားစရာေတြ ေခါင္းထဲဝင္ဝင္လာသျဖင့္ စာအုပ္ကို ေကာင္းစြာ ဖတ္၍ မရ။ စာကို အာ႐ံုမစိုက္ႏိုင္ဟု ဆိုေကာင္း ဆိုႏိုင္သည္။

မိသားစု က်န္းမာေရး အခက္အခဲမ်ား၊ က်န္းမာေရးေနာက္တြင္ လိုက္လာသည့္ ေငြေရးေၾကးေရး၊ မိသားစု၊ တသီးတသန္႔ ကိုယ့္ဖာသာ အိပ္မက္ထားသည့္ ပညာေရး ပန္းတိုင္၊ ကိုယ့္ဝါသနာပါမႈႏွင့္ ကိုယ့္အသက္ေမြးမႈ အလုပ္ … စသည္တို႔သည္ က်ေနာ္၏ ခုတေလာ ေမ့့တတ္ေသာ ဦးေႏွာက္ကို တကန္႔စီ တံခါးေခါက္ေနၾကသည္။

ပါရဂူဘြဲ႔ ဝင္ခြင့္ရၿပီးေနာက္ တစိတ္တပိုင္းေပးမည့္ ပညာသင္ဆုႏွင့္ ပတ္သက္၍ သက္ဆိုင္ရာ တကၠသိုလ္ႏွင့္ ေဆြးေႏြး၊ ကိုယ့္ဖာသာ ဆင္ျခင္ရာတြင္ ကိုယ့္ဖာသာ အျပစ္တင္ဖို႔သာ အေၾကာင္းေတြ ျမင္မိသည္။
ကိုယ့္အသက္ ၄၀ ဆို ကိုယ့္ ႏွစ္ဖက္ေသာအဖြားေတြ ဘယ္ေလာက္ျဖစ္လိမ့္မယ္ က်ေနာ္ စဥ္းစားမိေသာ္လည္း ထဲထဲဝင္ဝင္ မေတြးမိ။ စဥ္းစားျခင္းႏွင့္ ေတြးေတာျခင္းသည္ ကြာသည္ဟု က်ေနာ္ ထင္သည္။

အခု ႏွစ္ဖက္ေသာ အဖြားမ်ား (အဖိုးမ်ားကား မရွိေတာ့) ေဆး႐ံုႏွင့္ ေဆးႏွင့္၊ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ရမည့္ ကိစၥႏွင့္ လိုအပ္သည္မ်ားကို ျဖည့္ဆည္းရမႈႏွင့္ … သံသရာ ပတ္လည္ေနသည္။ ျမန္မာျပည္မွာ က်န္းမာေရးသည္ ေငြႏွင့္ စက္ရသည္သာ။

က်ေနာ္သည္ ယင္း အပိုင္းအျခားကို ေသခ်ာ မတြက္မိခဲ့။ မေတြးေတာမိခဲ့။ အေဖႏွင့္ ဦးေလးျဖစ္သူကလည္း သူတို႔ မိခင္ (က်ေနာ့္ အဖြား) ႏွင့္ ပတ္သက္၍ အထူးျပင္ဆင္ထားျခင္းလည္း မရွိခဲ့။ အသစ္ထူေထာင္ထားသည့္ မႏိုင္ဝန္မ်ားႏွင့္။

အစားအေသာက္နဲ႔ က်န္းမာေရး

က်ေနာ္က ငယ္ငယ္ကတည္းက အစားအစာ ဇီဇာေၾကာင္တယ္ … ဟိုုဟာ မစားဘူး … ဒီဟာမစားဘူး … ဂ်ီးဂြ်တ္ မ်ားတယ္ … အိမ္ကလည္း အဲဒီအခ်ိန္က စီးပြားေရးအဆင္ေျပေတာ့ အလုိလုိက္တယ္ …

စကားမစပ္ ျမင္သား (စားဖို႔ သတ္တာကို ျမင္ရျခင္း) ကိစၥ ေျပာဦးမယ္ …

တခါက အိမ္က ဘဲသားအဝယ္လႊတ္လိုက္တာ … ဦးဘျမင့္က ဘဲကို လည္လွီး၊ ဘဲက လည္ပင္းျပတ္တြဲေလာင္းႀကီးနဲ႔ ေလွ်ာက္ေျပးေနတာ ျမင္ၿပီး ဘဲသားကိုု ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မစားေတာ့ဘူး … အိမ္ကလည္း ေတာ္ေတာ္ ေနာင္တရသြားတယ္ … ၾကက္ေတြ၊ ဘဲေတြ မဝယ္ခိုုင္းေတာ့ဘူး …

စစ္တပ္ဆိုေတာ့ ၾကက္ၿခံ၊ ဘဲၿခံ၊ ႏြားၿခံေတြ ရွိတယ္ေလ … ၾကာက္သားဝယ္ခ်င္ ၾကက္ၿခံသြား … သင့္ေတာ္ရာ ၾကက္တေကာင္ရွာ၊ ခ်ိန္၊ ေတာင္ပံႏွစ္ေခ်ာင္းစုကိုုင္ၿပီး လက္ဝါးေစာင္းနဲ႔ ဂြပ္ဆို ေသတာပဲ … အဲဒါေတြ ျမင္တုန္းက ဘာမွ မျဖစ္ဘူး … ဘဲသတ္တာျမင္မွ မစားေတာ့ဘူး …

သံုးခြရြာမွာေနေတာ့ ရြာသာႀကီး သားသတ္ရံုုကိုု ေန႔စဥ္ျဖတ္ရတယ္ … လိုင္းကားက ဒိုုင္နာဆိုုေတာ့ ျမင့္တယ္ … ျမင့္ေတာ့ သားသတ္ရံုုထဲ လွမ္းျမင္ရတယ္ … အသတ္ခံရမယ့္ ႏြားေတြ၊ ေဇာက္ထိုုးဆြဲထားတဲ့ အေရခြံခြာၿပီးသား ႏြာေကာင္လံုုးေတြျမင္ၿပီး အမဲသား မစားတာလည္း ေတာ္ေတာ္ၾကာတယ္ …

ျမင္သားနဲ႔ ပတ္သက္လိုု႔ စကားစပ္လိုု႔ ထည့္ေျပာတာပါ

ဘုန္းႀကီး ၁ ဝါသြားဝတ္လိုုက္တာမွာ အစားအစာ ဇီဇာေၾကာင္တဲ့ အက်င့္ လံုးလံုုးေပ်ာက္တယ္ … ဓုတင္ေဆာင္ၿပီး တနပ္တည္း တထိုုင္တည္း မ်က္စိမွိတ္ၿပီး လက္ေရာက္ရာ ခပ္ထည့္ၿပီး ေရာသမေမႊ စားတာကိုုး … ဇီဇာအက်င့္ လံုးလံုုး ေပ်ာက္ေရာ …

အခု ျပန္ဇီဇာေနတာ ၾကာၿပီ … အခ်ိဳ႕မႈန္႔ မသံုုးဖိုု႔ အဖြား၊ အေမအိမ္ေတြမွာ မဲဆြယ္ရတယ္ … မအဲကလည္း ခုု မသံုုးေတာ့ဘူး … တမႈန္ေတာင္ မသံုုးနဲ႔ ေျပာထားတယ္ …

အျပင္မွာ ဝယ္စားရင္ အခ်ိဳမႈန္႔ မထည့္ခိုုင္းဘူး …

အသီးအႏွံကလည္း ပိုုးသတ္ေဆးေတြ ျဖန္းဆိုျပန္ေတာ့ အစိမ္းမစားရဲျပန္ဘူး …

အခုေတာ့ အထူးဇီဇာေၾကာင္ၿပီး အစားအစာ စိတၱဇႀကီး စြဲကပ္ေနေလရဲ႕ …

ေဒါက္တာ သက္ဦးစာေတြ ဖတ္လိုက္ … ေဖ့စ္ဘုုတ္ၾကည့္လိုုက္ဆိုုေတာ့ ပိုုဆိုုးသကိုုး …

(ယမကာပါ အတုမရွိေလာက္တဲ့ဟာ ေရြးေသာက္ေန၏ … ဤကား စကားခ်ပ္)