စစ္စတမ္ ဘရိတ္ေဒါင္း

က်ား၊ သူႀကီးနဲ႔ စိတ္ေအးေအး

တေန႔ေသာအခါ ျဗန္တိုင္းရြာတြင္ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္ေစသည့္ ကိစၥႀကီးတစ္ရပ္ ျဖစ္ေပၚလာေလသည္။ ရြာေတာင္ပိုင္းက ေမာင္ဖြ ေတာထဲသို႔ မိုးတေဖ်ာက္ေဖ်ာက္မွာ မိႈရွာ မွ်စ္ရွာသြားသည္ဟု ေလသံပစ္ၿပီး သစ္တိုဝါးစ ခိုးခုတ္ဖို႔ ႀကံရာက ေတာနက္နက္ထဲ တိုးမိၿပီး “က်ား” ေတြ႔ခဲ့သည္ဆိုေသာ သတင္းျဖစ္ေလ၏။ အသံၾကားမွာစိုး၍ လက္ေရႊ႕ဖုန္း (မိုဘိုင္းဖုန္းကို ျဗန္တိုင္းရြာ အေခၚ) ႏွင့္ ဓာတ္ပံု ဆြဲခ်ိန္ မရလိုက္ပါဟုလည္း ရြာထဲတြင္ ေျပာေသးသည္။

ေမာင္ဖြ ဆိုသည့္အတိုင္း ျဗန္တိုင္းရြာသူရြာသားေတြကေတာ့ ယံုသူ ၅၀၊ မယံုသူ ၅၀ ျဖစ္ေလသည္။ သူႀကီးကေတာ္ ေဒၚအဲစိန္က “ေတာ္ … ၾကားၿပီးပလား” ဟု အစခ်ီလိုက္ကာ ေျပာသည့္စကားတြင္ ေမာင္ဖြေျပာတာက ၃၀ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ ရြာကလူေတြ ခ်ဲ႕တာက ၃၀ ရာခုိင္ႏႈန္းႏွင့္ သူ႔မိန္းမ ထပ္ေပါင္းထည့္ ေျပာတာက ၄၀ ရာခိုင္ႏႈန္း၊ စုစုေပါင္း ၁၀၀ ဟု စိတ္တြက္ႏွင့္ ဆန္ကာစစ္ခ်ကာ သူႀကီး ဦးခက္က နားေထာင္လိုက္ေလ၏။ ယံုသည္ကားမဟုတ္။

“စိတ္ေအးေအးထားပါ” ဟုသာ ေျပာရေခ်သည္။

***

ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ဟင္းေမႊသည့္ ေယာက္မ (၂)

ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ဟင္းေမႊသည့္ ေယာက္မ (၂)
တဖန္ အင္ေဖာ္ေမးရွင္းကို မဆအင္တန္ေပးသည့္ မုခစာအုပ္တည္းဟူသာ ေဖ့စ္ဘုတ္ကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈၿပီးလွ်င္ စာအုပ္ပံုကို ေမႊေလရာ ဖတ္လက္စတန္းလန္းျဖစ္သည္ဟု လွ်ပ္စာအုပ္ဓာတ္ျပား ကင္ဒဲလ္က ျပေသာေၾကာင့္ မေနာမယ ျမသက္လယ္ကို ဖတ္ျပန္၏။ အလြန္တရာ ေခါင္း႐ႈပ္ေသာေၾကာင့္ ေဗဒင္၊ လကၡဏာမ်ားကို ေက်ာ္ခ်ရာ စာအုပ္ၿပီးျပန္၏။
လွ်ပ္စာအုပ္ဓာတ္ျပား ကင္ဒဲလ္ကို ေမႊသည့္ အခါ၌ ဖတ္ေနသည္ဟု ငႏုေခ်ာင္း ကိုယ္ေတာ္ Ashin Vilasaggalankara ကို ေျပာကာ ဆက္မဖတ္ျဖစ္ေသာ ေဝါဟာရတၳ ပကာသနီကို လည္းေကာင္း၊ လံုးေတာ္ ဆရာေတာ္၏ ပကိဏၰက ဝိသဇၨနာက်မ္းမ်ားကို လည္းေကာင္း၊ ဝါပိုလာ ရာဟုလာ၏ သီရီလကၤာ ဗုဒၶဘာသာသမိုင္းကို ဆရာေတာ္ ေကလာသ ဘာသာျပန္သည့္ စာအုပ္ကို လည္းေကာင္း၊ သခင္ဘေသာင္း ဘာသာျပန္သည့္ သူခိုးအာမက္ ဝတၳဳကို လည္းေကာင္း၊ မင္းသိခၤ၏ မေနာမယ ကိုပီတာကို လည္းေကာင္း ဟိုစာမ်က္ႏွာ၊ ဒီစာမ်က္ႏွာ လွန္ကာ ေဖာေရွာ ဖတ္ထားသည္ကို ရွက္ဖြယ္ရာ သတိျပဳမိေလေတာ့၏။
သို႔ေသာ္ မေတာက္တေခါက္ျဖင့္ မ်ားစြာ လူလံုးျပခ်င္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ ေအာ္စကာ ဖြန္ ဟင္ႏူဘာ၏ ပါဠိ စာေပ လက္စြဲက်မ္းကို လည္းေကာင္း၊ လန္ဒန္ ပါဠိအသင္း၏ ကတ္တေလာက္ကို ရွိမွ ရွိေစေတာ့ဟု လည္းေကာင္း၊ ေမဘယ္ ဘုတ္၏ ျမန္မာျပည္မွ ေရွးဦး ပါဠိသဒၵါ ဆရာမ်ားဟူေသာ စာအုပ္၊ ေဆာင္းပါးတို႔ကို လွ်ပ္စာအုပ္ဓာတ္ျပား ကင္ဒဲလ္သို႔ ထည့္ရျပန္၏။
တဖန္ ဘယ္ေလာက္ မွတ္မွတ္ ေမ့တတ္ျပန္သည့္ သဂၤဇာေပါင္းခ်ဳပ္ ဥပမာသမူဟဂီရကၠမ စာအုပ္ကို လည္း ထည့္ကာ အဆံုးသတ္၏။
အခ်ဳပ္ကား ဤဂါထားသည္သာ ႏွလံုးသြင္းရန္ သင့္၏ဟု မုိက္လံုး ဆက္ႀကီးမိေတာ့သတည္း။
ယာ၀ဇီ၀မၸိ ေစ ဗာေလာ၊ ပ႑ိတံ ပယိ႐ုပါသတိ။
န ေသာ ဓမၼံ ၀ိဇာနာတိ၊ ဒဗၺီ သူပရသံ ယထာ။
ေယာက္မသည္ ဟင္း၏အရသာကို မသိသကဲ့သို႔ မိုက္သူသည္ အသက္႐ွည္သမွ် ကာလပတ္လံုး ပညာ႐ွိကို ဆည္းကပ္ေစကာမူ သူေတာ္ေကာင္းတရားကို မသိႏုိင္။
Even if a fool associates with someone wise throughout his life, he never knows the path of wisdom (Dhamma) as the spoon never knows the taste of the soup.

ကြ်ႏ္ုပ္ႏွင့္ ဟင္းေမႊသည့္ ေယာက္မ (၁)

ကြ်ႏ္ုပ္သည္ ဤရက္မ်ားအတြင္း စိတ္ကူးေပါက္ရာ စာအုပ္မ်ားကို ဖတ္ေလ၏။ ဇာတ္လမ္း စရင္းကိစၥမွာ မင္းသိခၤ၏ ပေရာ္ဖက္ဆာ ေဒါက္တာ ဆိတ္ဖြား႐ုပ္ရွင္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ဝတၳဳကို ျပန္ဖတ္ျခင္း ျဖစ္ေလ၏။ ရန္ကုန္-ေတာင္ႀကီး ညခရီးတြင္ ယင္းစာအုပ္ ၿပီးေလ၏။
မအဲဆီသို႔ ေရာက္ေသာအခါ MYTH ဆိုေတာ့ စာအုပ္ငယ္ကို စာအုပ္ပံုထဲတြင္ ေတြ႔ရာ ဖတ္၍ အားမရသျဖင့္ ဘာသာျပန္ခ်င္ရာ ျပန္ေလ၏။ (သူကမူ သူ႔သူငယ္ခ်င္းဆီက ငွားထားၿပီး ေမ့ေနတာဟု ဆို၏။ မည္သို႔ဆိုေစ ဖတ္ၿပီးသည္အထိ တြမ္ထားဦးမည္ဟု ေအာက္ေမ့ကာ မည့္သည့္အခါကမွ ထြက္ေပၚျခင္း မရွိႏိုင္ေသာ စာအုပ္အိပ္မက္ကို မက္ကာ ဘာသာျပန္ ျပန္၏။)
“ေခတ္သစ္ သိပၸံပညာဆိုတာကလည္း ရုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ လက္ေတြ႔ မ်က္ေတြ႔ ေလ့လာမႈေတြကို လုပ္ၾက၊ အေျဖထုတ္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာသာေရး၊ ဒ႑ာရီကိစၥေတြကို ေလ့လာဖို႔၊ ေျဖရွင္းေပးဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သိပၸံနည္းက် ဒ႑ာရီလို႔ ေျပာရင္ကိုပဲ သူ႔စကားနဲ႔သူ က႑ေကာစ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေခတ္သစ္က ဖန္တီးေပးလိုက္တဲ့ နဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ ဃရာဝါေသာ ကိစၥမ်ားေျမာင္ လူတို႔ေဘာင္ရဲ႕ လက္ေတြ႔က်မႈၾကားမွာ ရွိႏွင့္ၿပီးသာ ဒ႑ာရီဟာ ခံုရံုးတင္ တရားစီရင္ ခံေနရတဲ့ သေဘာ ေရာက္ေနပါတယ္” စသျဖင့္ မူရင္းတြင္ မပါသည့္ ဘာစကား အေၾကာင္းအရာေတြပါ ရီးတီးယားတား ဘာသာျပန္ကာ ကြန္ျပဴတာ ဘုတ္အုပ္တြင္ ေလွ်ာက္ေရးကာ ေဆ့ဗ္လုပ္ေလေတာ့၏။
ေနာက္တရက္ မအဲတို႔ မိဘအိမ္သြားသည္တြင္ အၾကားအျမင္မ်ားေသာ ကြ်ႏ္ုပ္၏ ဒုတိယ အေဖသည္ သဘင္အေၾကာင္းကို ေျပာ၏။
စာအုပ္စင္တြင္ ေမႊေသာအခါ သဘင္ဝန္ ဦးႏု၏ စာအုပ္ကို ေတြ႔ေလရာ ငွားလည္း မငွားခ်င္ေသာေၾကာင့္ ဝိခ္ခန္႔ ပိတ္ရက္တြင္ လွိမ့္ပိမ့္ဖတ္ေလရာ ရင္သား တဖက္ကိုလႈပ္ျခင္း၊ တင္တဖက္ကို လႈပ္ျခင္း စာေသာ ေရွးေခတ္ ဆက္ဆီ ဒန္႔စ္ကို လည္းေကာင္း၊ ေရွးကတည္းက ေကာ္ပီ သီခ်င္းလုပ္ရာတြင္ ျမဝတီမင္းႀကီးႏွင့္ တြဲဖက္မွာ (ကြ်ႏ္ုပ္အႀကိဳက္) ျပင္စည္မင္းသားႀကီး ျဖစ္သည္ဟု လည္းေကာင္း၊ ဂရိတ္ဖိုးစိန္ေလာင္း ေမာင္စိန္ကို ပြဲသြင္းသူေတြ ေခါင္းပံုျဖတ္သျဖင့္ မ်က္ႏွာျဖဴ ပုလိပ္ဂတ္ ကိုယ္ရံေတာ္ျဖင့္ပင္ ေနရေၾကာင္းမ်ားကို လည္းေကာင္း ထိုင္ခ်ည္တလွည့္၊ ထခ်ည္တလွည့္၊ ေမာ့ခ်ည့္တလွည့္ ဖတ္ရာ ဆံုးခန္းတိုင္၏။
(ဆက္ရန္)

ဟစ္ပိုခေရစီ

“နာဂစ္ဥပေဒနဲ႔ ေန႔ခ်င္းႀကီး အစိုးရမင္း၊ ဝန္မင္း၊ အမတ္မင္းေတြ”၊ “ပုဆိုးဝတ္၍ လႊတ္လိုက္သည္ေတြ” က အလံုးႀကီးေတြ ေျပာတဲ့အခါ ဗန္းေမာ္ဆရာေတာ္က မင္းတုန္းမင္းကို ေျပာထည့္တဲ့ စကားကို သြားသြား သတိရတယ္။

ထမီပံုၾကားက တရားစကား ေျပာမေနနဲ႔ ဆိုလားပဲ …။

အဲေလာက္ ေတြးေခၚေမွ်ာ္ျမင္ၿပီး သိေနရင္လည္း အရင္ေခတ္မွာ အစက တၿပံဳလံုးႀကီး ဘာလို႔ ေမွ်ာလိုက္ေနခဲ့ေသးလဲ … ေမွ်ာလိုက္ခဲ့မိရင္လည္း ဘယ္လို ခံယူခ်က္ေတြနဲ႔ ေျမနိမ့္ရာ အလံဝင္စိုက္ကူခဲ့သလဲ … အလံဝိုင္းစိုက္ၿပီးေတာ့လဲ ဘယ္လို အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ မွိန္းၿပီး အဆီရစ္ေနခဲ့ၾကေသးလဲ … ။

ၿပီးေတာ့ ေခတ္နဲ႔ခ်ီ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်ဟာ ေကာ္ဖီခြက္ ေမွာက္က်၊ ေသာက္ေရအိုး က်ကြဲတာ မဟုတ္ဘူး။ လူ႔အသက္ေတြ … ဘဝေတြ … မိသားစုအလိုက္ စေတးရမႈေတြနဲ႔ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာပါ။ “အပ္ခ်ေလာင္း” လုပ္လို႔ မရဘူး …။

အခုမွ “နာဂစ္ဥပေဒနဲ႔ ေန႔ခ်င္းေျပာင္း ဝန္မင္း၊ အမတ္မင္းေတြ”၊ “ပုဆိုးဝတ္၍ လႊတ္လိုက္သည္ေတြ” က ဒီလို အလံုး အေျမာက္စား၊ အလန္စားႀကီးေတြ ေျပာေနတာ ေတြ႔ရေတာ့ ေခ်ာလဲေရာထိုင္လို႔ အမ်ားက ျမင္ၾကတာ မဆန္းပါဘူး။ ဘယ္လိုပဲ ရွင္းျပသည္ျဖစ္ေစ၊ ခုခံကာကြယ္သည္ ျဖစ္ေစ ျပဳခဲ့ဖူးတဲ့ ကမၼအလုပ္ေတြက ေၾကပ်က္မသြားဘဲ အရိပ္ကေတာ့ လိုက္ေနဦးမွာပါပဲ …။ အဲဒီေတာ့ ရွင္းျပေနရဦးမွာပါပဲ …။ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈေတြခ်ည္းပါပဲ …။

ေခတ္နဲ႔ စနစ္ကို ဥံဳဖြခ်င္ရင္လည္း ျပည္သူေတြက ပိုက္ဆံေပး၊ အခ်ိန္ေပး၊ အေညာင္းခံ၊ အညာခံၿပီး ၾကည့္ေနၾကတာဆိုေတာ့ သတိရသင့္ၾကပါတယ္ …။ ပရိသတ္ေဘးမွာ ေျပာင္းဖူးကေန အုတ္ခဲအထိရွိတယ္ …။ ခ်ိဳမိုင္မိုင္ကေန တဆင့္တက္ၿပီး ကျပပါ … (ကရင္ေတာ့ ေမ်ာက္ဖိုးစိန္ထက္ သာပါေစ)။

(ဒီေန႔ ေဖ့စ္ဘုတ္ကို လိုက္ဖတ္ၿပီး ေရးခ်င္စိတ္ေပၚတာကေတာ့ ေျပာခဲ့တဲ့ အတိုင္းပါပဲ …)