မတူးတူးသာရဲ႕ ပထမဆံုး လံုးခ်င္း

အမည္ – ဖြတ္ဒင္

ေရးသူ – တူးတူးသာ

အမ်ိဳးစား – သေရာ္စာ၊ ဝတၳဳတို

လက္ေဆာင္ေပးေသာ မတူတူးသာကို ေက်းဇူးပါ။

ကိုေရႊ

Breaking Bad’s Walter White illustrated by David Delahunty

လူပံုေအးေအးႏွင့္ “ေျပာ့ေျပာ့ေလးႏွင့္ နံတဲ့ ေၾကာင္ေခ်း” ဟု ဆိုရေလာက္ေအာင္ ေပေသာ၊ ေတေသာ၊ ေပြေသာ သူမ်ားအေၾကာင္း ၾကားျမင္သိရလွ်င္ ေမာင္ဘုန္းကား ကိုေရႊကို သတိရ၏။ အဘယ္မွ် ေပေသာ၊ ေတေသာ၊ ေပြေသာ ဟူမူကား ကိုေရႊေသသည္မွာ ယခုမွ ေရတြက္ေသာ္ ၁၃ ႏွစ္ ေက်ာ္ေခ်ၿပီ။

သူသည္ တြံေတးသား ျဖစ္သည္။ ေမာင္ဘုန္းႏွင့္ ပန္းခ်ီပိုစတာအဖြဲ႔၌ ဆံုစဥ္က ကိုေရႊ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္ ဝန္းက်င္ ရွိမည္။ ကိုေရႊသည္ ႐ုပ္ရွင္ပိုစတာႀကီးမ်ားအတြက္ ေဘာင္ေခြ၊ ေဘာင္က်က္၊ ခံေဆးသုတ္၊ ပိုစတာအေဟာင္းႀကီးမ်ားကို ေရေလွ်ာ္၊ ေဘာင္ျဖဳတ္ စသည့္ လက္သမား မက်တက် အလုပ္မ်ားသာမက ကိုေဌးသားသမီးမ်ား ေက်ာင္းႀကိဳ ေက်ာင္းပို႔ လက္တိုလက္ေတာင္းကိုပါ လုပ္၏။

လူပံုပိန္ပိန္၊ ဆံပင္ပံုက ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္တြင္ ေဘးႏွစ္ဘက္ကို ပါးပါးညွပ္၊ ေနာက္က နည္းနည္းအရွည္ႏွင့္ ေခတ္ပံုစံလိုလို ထင္ရသည္။ ဆိုးေတေပခဲ့သည့္တိုင္ ကိုေရႊ႕ ႐ုပ္သည္ လူေခ်ာဟု အကဲဖမ္းႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ပန္းခ်ီတဖြဲ႔လံုး၌ ေမာင္ဘုန္း၊ ပန္းခ်ီအဖြဲ႔ပိုင္ရွင္ ကိုေဌးသားႏွစ္ေကာင္ လူပ်ိဳေပါက္ေတြကအစ မိန္းမစြံရာတြင္ ကိုေရႊကို ဘာေဆးရွိသည္ မသိဟု အထင္ႀကီးၾကသည္ အထိပင္။

သို႔စဥ္တိုင္ ပုဆိုးေပစုတ္၊ စြပ္က်ယ္အက်ႌကို ျဖဴလႊေနေအာင္ ေလွ်ာ္ဖြတ္ဝတ္လ်က္၊ လက္ေမာင္းပိန္ပိန္တြင္ ေဆးမွင္ထိုး၊ ေဆးလိပ္တို ခဲကာ ကိုေဌး ပန္းခ်ီတိုက္ေရွ႕ လမ္းမေဘးတြင္ ေခြ်းတလံုးလံုး လုပ္ေနေသာ ကိုေရႊကား လူဆိုးလူေပတေယာက္ဟု မည္သူမွ် ထင္မည္မဟုတ္ေပ။

ကိုေရႊကား မည္မွ် ဆိုးေပေတ မိုက္သနည္း။

မတည့္ အတူေန

ေၾကာက္႐ိုးေၾကာက္စဥ္ တေစၧ သရဲမ်ိဳးေတြ ေၾကာက္တာမ်ိဳး မဟုတ္မူ၍ လူေတြတြင္ မူမမွန္ေသာ အေၾကာက္တမ်ိဳး ရွိတတ္၏။ ေပါက္တိေပါက္ရွာ ဥပမာ ပင့္ကူကို ေၾကာက္ျခင္း၊ အလံုပိတ္ အခန္းကို ေၾကာက္ျခင္း၊ အျမင့္တက္ရမည္ကို ေၾကာက္ျခင္း၊ ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ေရခ်ိဳးရမည္ကို ေၾကာက္ျခင္းအထိ ရွိတတ္ေသး၏။ ဤသည္ကို ဖိုဘီးယားဟု ေခၚသည္။ ေမာင္ဘုန္း၏ ဖိုဘီးယားကား အိမ္ေျမွာင္ ျဖစ္ေလ၏။

ငယ္စဥ္က အိမ္ေျမွာင္ ေက်ာေပၚျပဳတ္က်လွ်င္ အသက္ထြက္ေတာ့မည္ကဲ့သို႔ ထိတ္လန္႔တတ္သူ ျဖစ္ေလသည္။ မိေခ်ာင္းကိုသာ အၿမီးေျပးဆြဲမည္၊ အိမ္ေျမွာင္ကို ထိရန္ထားဘိ၊ ေသခ်ာမွ် မၾကည့္ဝံ့ဟူေသာ သတၱိရွိသူမွာ ေမာင္ဘုန္း ျဖစ္၏။

အဘယ့္ေၾကာင့္ ဤသို႔ေၾကာက္ရေၾကာင္း အေၾကာင္း သတၱဳရွာေသာ္ သူငယ္တန္းက ျပန္ေကာက္ရေပမည္။ ေတာေန စာသင္ေက်ာင္းတြင္ တျခားေက်ာင္းသားေတြက ေမာင္ဘုန္းထက္ ၁ ႏွစ္မွ ၃ ႏွစ္အထိ ႀကီးၾကသည္ခ်ည္းသာ။ ဆရာ မလာ၍ အားလပ္လွ်င္ စၾကေနာက္ၾကရာ၌ အိမ္ေျမွာင္ကပ္လွ်င္ လက္တို တတ္သည္ဟုလည္းေကာင္း၊ အိမ္ေျမွာင္ဥ ကိုင္က လက္တို ျဖစ္တတ္သည္ဟု လည္းေကာင္း လူႀကီးတို႔ ေျခာက္တတ္သည္ကိုစြဲ၍ အိမ္ေျမွာင္ကို ေၾကာက္သည္တြင္ ေက်ာင္းသားႀကီးတို႔ကလည္း ေၾကာက္မွန္းသိ၍ တိုးစရာမွ ဤသို႔ မူမမွန္ေသာ အေၾကာက္စြဲေလသတည္း။

Mr. Ba Kyaw’s Great Idea

Wassily Kandinsky, VII, 1913

ကိုဘကျော်၏ မဟာအိုင်ဒီယာ

ကိုဘကျော်တယောက် တစ်ခုခုကို လုပ်မှ ဖြစ်တော့မည်။ စိတ်ထဲမှာ လုပ်ချင်တာတွေက ရွစိထနေ၏။ မော်ဒယ်တွေ အင်တာဗျူးသလို သူ၏ စိတ်ကူး၊ သူ၏ အနုပညာကို ထူးထူးခြားခြားဖြစ်အောင် ချပြချင်နေ၏။ ခေါင်းထဲမှာ ကြာရှည်စွာ အောင်းနေသော အနုပညာပုံစံသစ်ကို ထုတ်ပြဖန်တီးရန် အချိန်ရောက်လေပြီ။

သူက သူ၏ သွေးထဲတွင် အနုပညာတွေ စီးဆင်းနေသည်ဟု သူ့ကိုယ်သူ ယူဆ၏။ သူ မလုပ်လို့သာ၊ လုပ်လိုက်လျှင် တခါတည်းနဲ့ နာမည်ကြီးမည်ဟု ထင်၏။ သို့သော် တခါမှ မလုပ်ဖြစ်သေး။ ဒါကြောင့်လည်း အပေါင်းအသင်းများက သူ့ကို “ ကျုပ်ဘကြီးလည်း စိတ်မပါလို့သာ၊ စိတ်ပါလို့ကတော့ အခုလုပ်၊ အခုပြီးတယ်။ ခက်တာက သေသာသွားတယ်၊ တခါမှ စိတ်ပါမသွားဘူး” ဟု နောက်ကြသည်။ ကိုဘကျော်ကား “ပြောထားဦးပေါ့ဗျာ၊ ဖြစ်လာခါမှ ခင်ဗျားတို့ အကုန်အံ့အားသင့်ကုန်မယ် ” ဟု ဆိုတတ်သည်။ အခုသူက သူ့စိတ်ကူးကို မိန်းမအားပြောပြတော့ မိန်းမ မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ ဘာတွေလျှောက်လုပ်ဦးမှာလဲ ဆိုသည့်သဘော။

“ပိုက်ဆံမကုန်ပါဘူးကွာ၊ ကုန်ရင်လည်း နည်းနည်းရယ်၊ ဒါပေမယ့် အရမ်းနာမည်ကြီးမှာကွ၊ ငါက အိုင်ဒီယာ အသစ်နဲ့လုပ်မှာ။ မာတီမီဒီယာကွ။ ဘယ်သူမှ မလုပ်ဖူးသေးတဲ့ အိုင်ဒီယာ။ ပွဲဦးထွက် ပေါက်သွားပြီးရင် အနုပညာလောကမှာ လုပ်ချင်တာ လုပ်လို့ရပြီ၊ အဲဒီအခါကျရင် လက်ဖျား ငွေသီးပြီကွ ” ဟု မိန်းမကို ပြော၏။

မိန်းမက စိတ်ဝင်စားပုံမပေါ်။ ဖြစ်လာမှာလည်းမဟုတ်ပါဘူး ဟု စိတ်ထဲမှာ တွေးပုံရသည်။ ဒီလိုပဲ မစားရ၊ ဝခမန်း ကြီးကြီးကျယ်ကျယ် စိတ်ကူး တွေပြောပြလိုက်၊ နောက်တော့ ဒီလိုနဲ့ပဲ ဘာမှလည်း အကောင်အထည် ဖြစ်မလာတာ များတော့ သူလည်း သိပ်စိတ်ပူပုံမရ။

ရင်ခုန်သံချင်း နီးစပ်သူ တစ်ယောက်ယောက်နှင့် တိုင်ပင်ရလျှင် ကောင်းမည်ဟု ကိုဘကျော် ဆုံးဖြတ်သည်။ တော်ရုံတန်ရုံ တစ်ယောက်ယောက် မဖြစ်။ အသိဉာဏ် နယ်ပယ်ကျယ်ဝန်းသူ တစ်ယောက်ယောက်မှ ဖြစ်မည်။ ပြီးတော့ သူ့ အိုင်ဒီယာ၊ သူ့ ပရောဂျက်က အရမ်းကောင်းလွန်း၊ အင်နိုဗေးတစ် ဖြစ်လွန်းနေတော့ သူ့အိုင်ဒီယာကို အသာခိုးချပြီး သူ့ထက်အရင် ဦးအောင် ဦးနှောက်ဖောက်စား သွားမည့်သူလည်း မဖြစ်ရ။ အကောင်အထည် မဖော်ရသေးသော သူ့အိုင်ဒီယာကို ခိုးယူခံရမှာလည်း စိုးရိမ်သေးသည်။

Angry

Angry Artemis – Diamantis Stagidis

ကျနော်နှင့် ဒေါသ ရသ

(၁)
မိန်းမ ၃ ယောက်တိတိနှင့် ပတ်သက်ပြီးသော အခါ ကျနော်သည် အရင်ထက် ၃ ဆ ရိုင်းပျနေကြောင်း တခုသောနေ့၌ ဆင်ခြင်မိသည်။ ထိုနေ့သည် သတိမထားပေမယ့် ၁၃ ရက်နေ့ ဖြစ်ပါသည်။

(၂)
ချစ်ခြင်းသည် ရိုင်းပျစေသလော၊ ကျနော် မထင်ပါ။ သို့သော် မိန်းမနှင့် ယောကျာ်း ဦးနှောက်မတူ၊ ရင်ဘတ်မတူခြင်းသည်လော၊ ဖြစ်နိုင်သည်ဟု ထင်ပါသည်။

ကျနော်သည် မဆဲတတ်၊ သို့သော် သူနှင့်တွေ့တော့ စိတ်က အလိုမကျ၊ ဘယ်လိုက ဘယ်လို ဆဲမိသည် မသိ။ ကျနော်က သူ့ကို နားလည်ရန် ကြိုးစားနေစဉ်မှာပင် သူ၏ အတွန့်တက်မှုများကို ကျနော်က ဒေါသဆင့်မိကာ နားမလည်ခြင်းပေလော။ ဖြစ်နိုင်သည် ထင်ပါသည်။

ကိုယ်က စိတ်ဖိစီးမှုတွေနှင့် ပင်ပန်းနေသည်။ သူက သနပ်ခါး ပါးကွက်ကြားနှင့် အွန်လိုင်းမှတဆင့် “ချစ်လား“ ဟု မေးသောအခါ လက်ပ်တော့ကို ဘုံးကနဲ မထုမိအောင် သတိထားရသည်၊ ဒီအချိန်က ရိုမန်တစ်ဖြစ်ရမှာလား … ကိုယ်ကလည်း ဒေါသတွေ ပြည့်နေတဲ့ အချိန်။ နားမလည်နိုင်။ နိုင်ငံတွေ ခြားနေလို့ ခုထိသူနဲ့ တခါမှ မတွေ့ရသေး။ Time နဲ့ Space အချိန်နဲ့ ကာလ ကြောင့်လား။ ဖြစ်နိုင်သည် ထင်ပါသည်။

The Root of Nothingness

The Root of Nothingness, Flower News Journal (2001), Myat Shu Magazine (2011) Click Here

Love and Sausage

ဝက်အူချောင်းတစ်တွဲနှင့် နှုတ်ဆက်လမ်းခွဲ

သင်ကာ

တနေ့သ၌ ဘလော်ဂါတဦးက ဂျာနယ် ထုတ်ချင်သဖြင့် စာမူပေးပါဟု ဆိုလာလေသည်။

ကျွန်ုပ်သည်ကား အချစ်ကို သဖန်းပင်တွင်ချိတ်ထားပြီး အသည်းကို ယမကာနှင့် စိမ်နေသူဖြစ်ရကား အဘယ်မှာ ဇာတ်လမ်းရှိအံ့နည်း။ သို့သော် မျက်စိထဲသို့ ကန့်လန့်ဖြတ် ဝင်လာသော အချစ်ဇာတ်လမ်း တစ်ပုဒ်ကိုကား ကာလသားများ ရည်ညွှန်းစရာ ရစိမ့်သောငှာ ရေးလိုက်ဦးအံ့။

ကျွန်ုပ်တို့၏ ဇာတ်လိုက်ကြီးကို ဇာတ်ကွက်နှင့် လျော်ညီစွာ “ကျန်ရစ်ပိန်”ဟု အမည်သမုတ်လိုက်ပေသည်။ (တိုက်ဆိုင်မှုရှိလျှင်ကား တမင်ရေးသည် အဲလေ မဆော်တဆ တမင်တကာဟု ခွင့်လွှတ်ကြပါကုန်) နေရာကား “မထိုင်းတထိုင်း” ဟူသောနိုင်ငံတည်း။ (ပညတ်သွားရာ ဓာတ်သက်ပါ ဆိုသည့်အတိုင်း ထိုတိုင်းနိုင်ငံမှ လူများကား ပုံစံကြည့်သည်နှင့်ပင် ရန်ကုန်က လူလိမ်များ အချဉ်ထင်စရာ ဂိုက်မျိုးပေတည်း။ ဤကား မှတ်ချက်) ဤနိုင်ငံတွင် အခြောက်လွန်စွာပေါသည်ဟု အများသိပြီးဖြစ်ပေသည်။ အခြောက်တို့သည် ခြောက်ရုံကာမျှ အားမရသည်ဖြစ်၍ ရှိရင်းစွဲကို ပယ်ပြီး ပြန်လည်ပြုပြင်သည်ဖြစ်ရာ “ဖြတ်-ဖောက်-ချုပ်”ဟုလည်း ခေါ်ဝေါ်ကြပေသည်။  သို့ပါလျက်ကယ်နှင့် အခြောက်၊ ဖြတ်ဖောက်ချုပ်တို့နှင့် ကွိုင်မပူးဘဲ မိန်းကလေးကနေ ယောကျာ်းစိတ်ပေါက်နေသော ယောကျာ်းလျှာ(တနည်းအားဖြင့် Girl Boy) ကမွှေသဖြင့် ဇာတ်လမ်းပြတ်ကာ ရပ်တန်းရပ်ခဲ့ရသည့် အကြောင်းဖြစ်ပေသည်။ ဖြစ်ပုံကို ဇာတ်စုံ ခင်းပေအံ့။

ကိုင်း … ကျွန်ုပ်တို့၏ ဇာတ်လိုက်ကြီး“ကျန်ရစ်ပိန်”နှင့် မင်းသမီး “ပွီ”တို့တွေ့ဆုံခန်းမှာ ရုပ်ရှင်ထဲကလို လူဆိုးတွေနဲ့တွေ့တုန်း ဖိုက်တင်ပလေးပြီး ကယ်ရင်း ဒန်တန်တန်ဖြစ်ခဲ့တာ။ ဒီလိုလည်း မဟုတ်ပါ။