ဦးဇဋိ (၂)

ဦးဇဋိနှင့် ဦးပဏ္ဍိ

နိုင်ငံရေး အလှုပ်အရမ်းတွေကြောင့် တက္ကသိုလ်တွေ ရက်ရှည်ပိတ်သည့်ကာလ ဆွေမျိုးတဦး၏ ဆက်ပေးမှုနှင့် တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား မောင်ဘုန်းလည်း ထိုကျောင်းတိုက်မှာ သင်္ကန်းစည်းဖြစ်သည်။ မောင်ဘုန်း၏ ဘွဲ့နာမည်က “ဦးပဏ္ဍိ” ဖြစ်၏။ ကျောင်းမဖွင့်သေးသည်အထိ လေး၊ ငါး၊ ခြောက်လ ဝတ်မည်ဟု မောင်ဘုန်း တဖြစ်လဲ ဦးပဏ္ဍိက အားခဲထားသည်။

ဦးဇဋိက ကျောင်းတိုက်သို့ ဦးပဏ္ဍိ မရောက်မီ သုံးလလောက် ကြိုရောက်နှင့်သည်။ ဘယ်လို အဆက်အသွယ်နှင့် ရောက်လာ သီတင်းသုံးသည်ကိုတော့ ဦးပဏ္ဍိ မသိ။ ဦးဇဋိက မောင်ဘုန်း ခေါ် ဦးပဏ္ဍိကို တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားကနေ လာဝတ်တဲ့ ဦးပဉ္ဇင်းလေးဟု အရောတဝင် မေးပြော ဆက်ဆံသည်။

ဦးဇဋိကို ကိုရင်တွေ၊ ဦးပဉ္ဇင်းငယ်တွေက ရှောင်ဖယ် ရှောင်ဖယ် လုပ်ကြတာ ဦးပဏ္ဍိ သတိထားမိသည်။ ဦးဇဋိက သက်ကြီးဝါကြီး ကျောင်းထိုင် ဆရာတော်၊ တိုက်အုပ်ဘုန်းကြီးတွေနှင့် အဆင်ပြေသော်လည်း အများစုဖြစ်သည့် ကိုရင်ကြီး၊ ကိုရင်ငယ်တွေနှင့်က သိပ် ထိထိတွေ့တွေ့ မရှိသဖြင့် ထီးတည်းကြီးလို ဖြစ်နေသည်။

ပြောရလျှင် နယ်သားချင်းတူ၊ စကားဝဲတာချင်းတူ၊ တပါးအကြောင်း တပါးသိသည့် ကိုရင်ကြီး၊ ကိုရင်ငယ်၊ ဦးပဉ္ဇင်းငယ်တွေနှင့် သူက သတ်သတ်စီလို ဖြစ်နေတတ်သည်။

ဦးဇဋိက မနက် အာရုံဆွမ်းစားပြီးလျှင် ကိုရင်ကြီး၊ ကိုရင်ငယ်တွေ ဆွမ်းခံ မထွက်မီ စာတဝါ ပို့ချသည်။ ထို့နောက် စာဝါဖြုတ်ကာ အပေါ် ခြုံထည်ပတ်လျက် ကျောင်းပြင်ထွက်သွားတတ်သည်။ ၁၀ နာရီ၊ ၁၀ နာရီခွဲလောက် ရောက်မှ သူ့ထုံးစံအတိုင်း လက်နောက်ပစ်၊ ကွမ်းကို အံကြိတ်ငုံကာ ပြန်ကြွလာတတ်သည်။

နေ့ဆွမ်းစား၊ တရေးတမော ကျိန်း (အိပ်) ပြီးလျှင် ဘောပင်တချောင်း၊ စာရွက်တွေနှင့် တကုပ်ကုပ် အလုပ်ရှုပ်နေတတ်သည်။ တချို့ရက်တွေဆိုလျှင် နေ့ခင်းမကျိန်းဘဲ တကုပ်ကုပ်နှင့် ရေးလိုက်၊ ခေါင်းကုတ်လိုက်၊ စဉ်းစားလိုက် လုပ်နေတတ်သည်။

ဦးဇဋိ (၁)

(ကိုယ်တွေ့အဖြစ်အပျက်အကြောင်းတခုဖြစ်ပြီး ၂၀၁၉ ခုနှစ်တုန်းက ရေးခဲ့ပါတယ်။ ရေးပြီးကတည်းက ဒီအတိုင်းထားခဲ့တယ်။ အခုမှ ဖေ့စ်ဘုတ်မှာ တင်ပါတယ်။ တချို့ အမည်နာမတွေ တမင် မဖော်ပြဘဲ ချန်လှပ်ထားပါတယ်)

ဦးဇဋိ (၁)

ရေငုပ်ပြိုင်မလား

လိုင်းကား စီးလာရင်း မီးပွိုင့်မိစဉ် ကားစပယ်ယာ အချင်းချင်း နောက်နေကြသည်။ ဒီဘက် ကားစပယ်ယာက ဟိုဘက် ဘေးချင်းယှဉ်ရပ်လာသည့် ကားစပယ်ယာကို လှမ်းပြောသည်။

“ဟေ့ယောင် … ဒီကောင်က ဧရာဝတီ တိုင်းသားကွ … ရေငုပ်ပြိုင်မလား”

“မပြိုင်ရဲပါဘူးကွာ”

“မပြိုင်နဲ့၊ ဘာအောက်မေ့လဲ၊ ရေငုပ်လိုက်တာများ တော်တော်နဲ့ ပြန်တက်မလာဘူး”

“ဟုတ်လား၊ ဘာလို့လဲ”

“ကန်တော့ပွဲ ပေးမှ ပြန်ပေါ်လာတာ”

မီးပွိုင့်စိမ်းသဖြင့် သူတို့ချင်း တဟားဟားရယ်ကာ မောင်းထွက်ကြသည်။

ပြတ်သွားတဲ့ကြိုးလား၊ အဖြတ်ခံရတဲ့ကြိုးလား

ပြတ်သွားတဲ့ကြိုးလား၊ အဖြတ်ခံရတဲ့ကြိုးလား

အိမ်နီးနားချင်း စုံတွဲနဲ့ ပတ်သက်လို့ ပြီးခဲ့တဲ့ သီတင်းပတ် အနည်းငယ်က စိတ်မကောင်းစရာ ကြုံရတယ်။
တခါတလေ ကျနော်တို့က “ကလေးလင်မယား” လို့ နောက်ခေါ်တယ်။ အသက် ၂၅၊ ၂၆ ဝန်းကျင် စုံတွဲပါ။ သူတို့ညားပြီး အခန်းငှား ပြောင်းလာတာ အိမ်ထောင်သက် တနှစ်ပေါ့။ ရည်းစားသက်တမ်းက ခြောက်နှစ်တဲ့။

မွေးပွခွေးလေးတွေလည်း မွေးထားတယ်။ ခွေးလေးတွေ တခါတရံ ဟောင်သံကလွဲလို့ တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်ပါပဲ။
တရက်က ရှေ့ခန်းက ကိုညီကပြောတယ်။ ကောင်မလေး အိမ်ပေါ်က ဆင်းသွားတယ်တဲ့။ ဟိုကောင်လေးကလည်း ငူငူငိုင်ငိုင်။ ခုမှ သတိထားမိတယ်။

ခင်ဗျားကတော့ ကွက်စိပ်ဆရာပဲဆိုတဲ့ သီချင်းထဲကလို လမ်းထဲမှာ ရွာဆော် ကျနော်နဲ့ ကိုညီတို့ နှစ်ယောက်က တိုင်ပင်ကြတယ်။ ဒီကောင်တော့ တယောက်တည်းဆို ပိုခံစားရမယ်။ ခေါ်ပြီး စိတ်ပြေလက်ပျောက် ပြောပါစေ၊ ရင်ဖွင့်ပါစေပေါ့။

ဒါနဲ့ ကိုယ်တွေလည်း ကောင်လေးအခန်းကို တံခါးခေါက်၊ ထွက်ခဲ့ဦးပေါ။ သူပြောတာတွေ နားထောင်။ သူကတော့ မျက်ရည်လေး တို့စပ်တို့စပ် သုတ်လို့။

တကၠသိုလ္မွာ ၾကံဳတဲ့ “ဂ်င္း” (၂)

တကၠသိုလ္မွာ ၾကံဳတဲ့ “ဂ်င္း” (၂)

ေနာက္ထပ္လည္း ဖုန္းေတြ ဆက္တယ္တဲ့။ သူအျပင္ထြက္ရင္ ေၾကာက္လို႔ သူ႔ေမာင္ေလးကို ေခၚေခၚသြားရတယ္တဲ့။ တနလၤာကေန ေသာၾကာအထိ သူ႔အေမက အထည္ဆိုင္ထြက္တယ္၊ သူ႔ေမာင္ေလးက ေက်ာင္းတက္တယ္၊ သူတေယာက္တည္း ေၾကာက္တယ္တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ တခါတေလ ၾကားရက္ေတြလည္း သူ႔အိမ္မွာ သြားၿပီး စားၾက ေသာက္ၾက ကင္းေစာင့္ေပးၾကတယ္ေပါ့။

ဇာတ္ရွိန္က တက္လာလိုက္တာ သူက ရပ္ကြက္ထဲက ယံုၾကည္ရတဲ့ အေဖာ္မိန္းမတစ္ေယာက္ ေခၚၿပီး လူခ်င္းသြားေတြ႕တဲ့အထိ ျဖစ္လာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြသိေတာ့ ဆူၾကတာေပါ့၊ နင္အတင့္ရဲလွခ်ည္လားလို႔။ သူတို႔ရပ္ကြက္နားက လူစည္တဲ့အေအးဆိုင္မွာ ေတြ႕တာပါတဲ့။ အေခ်ာႀကီးမဟုတ္ေပမယ့္ မဆိုးပါဘူးတဲ့၊ သူ႔အေဖက သေဘၤာသားတဲ့။ နင္သေဘာက်လားဆိုေတာ့ ဟင့္အင္း တဲ့ … သူ အဲဒီတုန္းက အေဖာ္ မိန္းမတေယာက္ေရွ႕လည္း ျဖစ္ျပန္ ခ်က္ခ်င္းျငင္းရမွာေတာ့ အားနာျပန္ဆိုေတာ့ ဘာမွ အေထြအထူး မေျပာခဲ့ဘူးတဲ့။ ကဲ ရွိေစေတာ့။

အဲဒါနဲ႔ပဲ သူ႔ဆီ ဖုန္း ခဏခဏ ဆက္တာရယ္၊ ဖုန္းဆက္ရင္ သူတို႔ေျပာတာေတြ နားေထာင္ရင္းနဲ႔ရယ္ပဲ သူ႔ဇာတ္လမ္းက စာသင္ႏွစ္ တႏွစ္က်ိဳးသြားေရာ က်ေနာ္တို႔က အဲဒီေကာင္ကို မျမင္ဖူးလိုက္ဘူး။ က်ေနာ္က စာေမးပြဲက်တာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အုပ္စုကြဲသြားလိုက္တာ အဲဒီကတည္းက အဆက္အသြယ္ျပတ္ေရာ။

တကၠသိုလ္မွာ ၾကံဳတဲ့ “ဂ်င္း” (၁)

တကၠသိုလ္မွာ ၾကံဳတဲ့ “ဂ်င္း” (၁)

တကၠသိုလ္ အေဝးသင္ သိပၸံ ပထမႏွစ္တက္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းအဖြဲ႔ထဲမွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ပါတယ္။ သူက တျခား သူငယ္ခ်င္း အကုန္လံုးကို ဂ်င္းထည့္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္ ၾကာမွ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သေဘာေပါက္လာတယ္။ သူလည္း ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေပါက္တယ္ဆိုတာ အဲဒီ ပထမႏွစ္ၿပီးကတည္းက မသိေတာ့ပါဘူး။ ပထမႏွစ္မွာ ေပါင္းမိတယ္ဆိုတာလည္း ပရက္တီကယ္ လုပ္တာမွာ တအုပ္စုတည္းက်ရာက ခ်က္ခ်င္း ခင္သြားၾကတာပါပဲ။

ျဖစ္ပံုက ဒီလို။ သူ႔အေဖနဲ႔ အေမက ကြဲေနတာ၊ သူက အေမရယ္၊ ေမာင္ေလးရယ္နဲ႔ ေနတယ္။ သူက အားငယ္တတ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ထဲကပဲ။ ခပ္မာမာ၊ ခပ္စြာစြာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာခ်င္တာ။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔ zoology ယူထားတာ၊ ပရက္တီကယ္လုပ္ဖို႔ စေန၊ တနဂၤေႏြ ႏွစ္ရက္ ေက်ာင္းတက္ရတယ္၊ မွန္တာ ေျပာရရင္ ေဟးလားဟားလား အေလလိုက္ခြင့္ရတယ္ေပါ့ေလ။

ဇာတ္လမ္းက ပရက္တီကယ္ လုပ္ခ်ိန္မွာ စတယ္။ ပရက္တီကယ္ လုပ္ရင္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ လြယ္အိတ္ေတြကို ခံုမွာ စုပံုထားခဲ့ရတယ္။ ပရက္တီကယ္အၿပီး သူ႔လြယ္အိတ္ထဲကို ရည္းစားစာ တေစာင္ ေရာက္ေနတာ။