Bad Dream

နာဂစ္အလြန္ ခရီးသြားမွတ္တမ္း (၁၀)

နာဂစ္အလြန္ ခရီးသြားမွတ္တမ္း (၁၀)

ေ၀ၾက၊ ေပ်ာ္ၾက

လွဴမယ့္ရြာ ေရာက္ျပီဟု လက္ညိဳးညႊန္ျပေသာအခါ မယံုႏိုင္ျဖစ္ေနသည္။ အုတ္တိုက္လိုလို အေဆာက္အအံုတစ္ခုသာ ေရးေရးျမင္ရျပီး သစ္ပင္အက်ိဳး၊ အလဲမ်ားမွတပါး ဘာမွ မေတြ႕။ စက္ေလွက ထိုကြ်န္းကို ခ်ဥ္းကပ္လာသည္။ အသစ္ျပန္ေဆာက္ထားပံုရေသာ အိမ္ကေလး တစ္လံုးစ ႏွစ္လံုးစ ေတြ႕ရသည္။ ေစာေစာကေတြ႔လိုက္ေသာ အုတ္တိုက္မွာ အမိုးပြင့္ေနသည့္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းျဖစ္ေနသည္။ ရြာနာမည္က လိပ္ကြ်န္းရြာတဲ့။

ျဖတ္လာခဲ့သည့္ ရြာ၊ အိမ္စုေလးေတြတိုင္းလိုလို ေမွ်ာ္လင့္မ်က္ႏွာေလးေတြႏွင့္ ကမ္းစပ္မွာ ထြက္ေငးေနတာ ျမင္ခဲ့ရသည္။ ဤရြာပ်က္ကေလးတြင္လည္း ထိုနည္းႏွင္ႏွင္။ က်ေနာ္တို႔ စက္ေလွ သူတို႔ရြာကမ္းသို႔ ကပ္မည္ေသခ်ာေသာအခါ လူတစ္ေယာက္သည္ ေအာ္ဟစ္လ်က္ ရြာပ်က္ထဲ ေျပး၀င္သြားသည္။ ေလွဆိပ္သည္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၀င္းအစပ္တြင္ ရွိ၏။ ကေလးေတြက ၾကိဳအံ့ဟု အရင္ဆံုးေျပးလာၾကသည္။ အကၤ်ီမပါသူလည္း မပါ။ ဗိုက္ပူနံကားႏွင့္ ဆူျဖိဳးေနေသာ ကေလး တစ္ေယာက္မွ မရွိ။ ပိန္ပိန္လိမ္လိမ္။ ဘယ္သူမွ ဖိနပ္မရွိ။ ေနာက္တြင္ ေယာက်ၤားတစ္အုပ္က ပစၥည္းကူညီ သယ္ပိုးအံ့ဟု အေသာ့လိုက္လာၾကသည္။ သူတို႔လည္း အထက္ပိုင္းကိုယ္ဗလာ။ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ ေက်ာင္းတိုင္ကိုယ္ေတာ္လည္း ဆင္းလာျပီး ၾကိဳသည္။

ပစၥည္းေတြ ေက်ာင္းေရွ႕မွာပံု၊ ေ၀ၾကဖို႔ လုပ္။ က်ေနာ္က ယူလာတဲ့ ေဆးအိတ္ကေလးဆြဲျပီး ရြာထဲ၀င္။ ေဆးအိတ္ဆိုလို႔ အထင္မၾကီးၾကပါႏွင့္ဦး။ ေဆးေတြထည့္ထားတဲ့ ကြ်တ္ကြ်တ္အိတ္ကေလးသာျဖစ္ပါသည္။ ဖ်ားနာေနသူ၊ ထိခိုက္ရွနာရသူေတြကို ေဆးေ၀ေပးသည္။ က်ေနာ့္ကို ဆရာ၀န္ထင္၍ အူယားဖားယား လာေခၚသူလည္းရွိရာ မဟုတ္ေၾကာင္း မနည္းရွင္းျပရသည္။ ဂရုဏာလည္း သက္မိသည္။ ပိုသည့္ေဆးမ်ားကို အမ်ိဳးအမည္ခြဲျခားျပျပီး ဦးဇင္းတစ္ပါးထံအပ္ခဲ့သည္။

ပစၥည္းေ၀ရာ စနစ္တက်ေတာ့ရွိသည္ဟု ခ်ီးက်ဴးမိသည္။ ေက်ာင္းထိုင္ကိုယ္ေတာ္ႏွင့္ စာသင္ဖက္ ကိုယ္ေတာ္က မႏၲေလးက ဆင္းလာျပီး စီမံေပးေနသည္။ ရြာရွိ အသက္ရွင္က်န္ေသာ လူစာရင္းကို ျပဳစုထားျပီး ယင္းစာရင္းႏွင့္ တိုက္ဆိုင္၍ ပစၥည္းေ၀သည္။ ဆန္၊ ေရသန္႔၊ ေခါက္ဆြဲ၊ အ၀တ္အစားမ်ိဳးစံု။ နာဂစ္အျပီး ဘယ္သူေတြ ကူဖို႔လာသလဲဆိုေတာ့ ခရိုင္မွဴးဆိုတာ ဆင္းလာတယ္တဲ့၊ ကူစရာေတာ့ ဘာမွ မသယ္လာပါတဲ့။ အေျခအေနလာၾကည့္တာတဲ့။ သူတို႔ ျပန္သြားျပီး တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာမွ ေရေတြသယ္လာတဲ့ ၾကက္ေျခနီစက္ေလွေရာက္လာပါသည္တဲ့။

ေလ၊ မီး၊ ေရ

ရြာအထဲ အထိ ထပ္၀င္ဖို႔ သူငယ္ခ်င္းကို ေခၚျပီးအလာ၊ ေရထုတ္တစ္ဖက္၊ ကေလး ခါးထစ္ခြတစ္ဖက္၊ ဆန္အိတ္ေခါင္းရြက္ထားေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔၍ ပစၥည္းေတြ ၀ိုင္းသယ္ရင္း ရြာအေျခအေန ေမးရသည္။ ရြာေတာင္ပိုင္းႏွင့္ ေျမာက္ပိ�
��င္းဟူ၍ရွိရာ ေျမာက္ပိုင္းတြင္ အိမ္ႏွစ္လံုးႏွင့္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းပဲ က်န္သည္။ အိမ္ႏွစ္လံုးအနက္ တစ္လံုးမွာ အမိုးမရွိေတာ့၊ အိမ္ေနာ္ကျခမ္း ပြင့္ထြက္ေနသည္။ လိပ္ကြ်န္းတြင္ လူ ၂၅၀ အနက္ ၆၂ ေယာက္ ေသသည္။ ရြာေတာင္ပိုင္းမွာ တစ္ရြာလံုးကုန္ျပီဟုဆိုသည္။ အေလာင္းေတြေတာင္ အကုန္ျပန္မရဟု ဆိုသည္။ လယ္ထဲမွ ရသည့္အေလာင္းေတြကို မုန္တိုင္းျပီးေနာက္ ျမစ္ထဲ ေမွ်ာခ်ပစ္သည္ဟု ရြာထဲမွ အမ်ိဳးသမီးက ရွင္းျပသည္။ မီးမရိႈ႕ဘူးလားေမးေတာ့ ဓာတ္ဆီမရွိလို႔တဲ့။ ေသာက္ေရ ဘယ္ကရလဲဟု တီးေခါက္ၾကည့္သည္။ မိုးရြာတုန္းက ခံထားတာတဲ့။ ကုန္သြားတာ ရက္အတန္ၾကာျပီဟု ဆိုသည္။ ဒါျဖင့္ အခုေရဘယ္လို ေသာက္လဲဆိုေတာ့…။ ေသာက္ေရကန္ေတြက ဒီေရတက္တုန္းက ေရငန္ေတြ ၀င္ကုန္သည္။ ခံထားတဲ့ မိုးေရကုန္ေတာ့ ေရငန္၀င္ေနတဲ့ ေသာက္ေရကန္ထဲက ေရပဲ ေသာက္ၾကသည္။ ေသာက္ေလ ငတ္မေျပဆိုတဲ့ ေရငန္ေတြေပါ့။

ဟိုးဘက္က ဘာရြာေတြလည္း ေမးေတာ့ ကံစုတဲ့။ ျပီးေတာ့ သူဆက္ေျပာတဲ့ ရြာေတြ က်ေနာ္မမွတ္မိပါ။ ယခုေက်းရြာအုပ္စုတြင္ ရြာငါးရြာပါသည္ဟု ဆိုသည္။ အဲဒီဘက္ရြာေတြ ဘယ္သူမွ မေရာက္ၾကေသး။ (ဤေဆာင္ပါးမေရးခင္ ကိုဇာဂနာက သူတို႔ ကံစု ေရာက္ခဲ့သည္ဆို၍ ၀မ္းသာရသည္။ လိပ္ကြ်န္းဟိုးဘက္ သံဒိတ္ဘက္ကိုလည္း သူငယ္ခ်င္းမ်ား ယခုတစ္ပတ္ထဲ သြားမည္ဆို၍ ၀မ္းေျမာက္ရေသးသည္။) သူ႔အိမ္ေသးေသးေလးေပၚ ပစၥည္ေတြ တင္ေပးလိုက္ေတာ့ `ထိုင္ပါဦး၊ တစ္ခုခုေကြ်းခ်င္လို႔ပါ´တဲ့။ မစားရက္လို႔ မစားခဲ့ပါဘူး။

စာသင္ေက်ာင္း၊ စာၾကည့္တိုက္

အျပန္မွာ ကေလးမေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ စကားေျပာလာသည္။ စာသင္ေက်ာင္းရွိလားဆိုေတာ့ ရွိပါတယ္ ဟိုမွာတဲ့။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အပ်က္အစီး အပံုတစ္ပံုေတြ႕ရသည္။ ရြာထိပ္က ကေလးေတြ ေျပးျမင္သည္။ ဆရာ၊ ဆရာမေတြေရာဆိုေတာ့ သူတို႔ရြာမွာ ဆရာမပဲ လာသင္သည္တဲ့။ ဟိုးဘက္ရြာက လာသင္တာ ခုေတာ့ သူ႔ရြာကို ျပန္သြားျပီတဲ့။ စာသင္ေက်ာင္းမရွိခင္ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာေတာ့ စာသင္လို႔ ရေကာင္းပါရဲ့ဟု ေတြးမိသည္။

တေနရာအေရာက္ စာအုပ္ အျပဳတ္တစ္ခုေတြ႔၍ ေကာက္ယူၾကည့္ရာ ဓမၼပဒ၀တၱဳ ျမန္မာျပန္ ေရွးပံုႏွိပ္စာအုပ္ထဲမွ ျဖစ္ေၾကာင္းေတြ႕ရသည္။ ဒါရွားပါးစာအုပ္ပဲကြ ဟု သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာလိုက္ရာ ေနာက္ကလိုက္လာေသာ ကေလးမက `စာၾကည့္တိုက္က ဟိုမွာေလ´ဟု ျပသည္။ ျပိဳက်ေနေသာ အေဆာင္ငယ္ေလးေအာက္ရွိ ေရထဲတြင္ စကၠဳေတြ တေဖြးေဖြးေတြ႕ရသည္။

ရြာလံုးကြ်တ္

ဘုန္ၾကီးေက်ာင္းျပန္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းေပၚတက္ၾကည့္သည္။ ရြာသားႏွစ္ေယာက္က အစ္ကိုလာ ဟုဆိုကာေက်ာင္းအေပၚထပ္ျပတင္းေပါက္ကေန ညႊန္ျပသည္။ အုန္းပင္ က်ိဳ႕တို႔က်ဲတဲ ႏွင့္ အိမ္ျပိဳတစ္လံုးျမင္ရသည္။ `အဲဒါ ရြာေတာင္ပိုင္းပဲ၊ တစ္ရြာလံုးမွာ အဲဒီအိမ္္ၾကီးတစ္လံုးပဲ က်န္တယ္။ အကုန္ပါသြားတာ´ဟု ရွင္းျပသည္။ အမွန္ပင္ ရြာဟု ျပာရန္ပင္ ခက္ေနသည္။ `လူေသတာ သစ္ပင္ပိ၊ အိမ္ပိလို႔လား´ ဟု က်ေနာ္က ေမးၾကည့္သည္။ ရြာသားႏွစ္ေယာက္က က်ေနာ့္ကို ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ ျပန္ၾကည့္ျပီး `မဟုတ္ဘူးဗ်။ တစ္ရြာလံုးကြ်တ္ျပီး မုန္တိုင္းနဲ႔ပါသြားတာ´ဟု ဆိုသည္။ ရြာလံုးကြ်တ္ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးျဖစ္မည္။

`သူ႔မိသားစုနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးေတြမွာ သူတစ္ေယာက္ပဲ က်န္တယ္။ သူ႕မိန္းမနဲ႔ သားႏွစ္ေယာက္ ပါသြားတယ္´ ဟု ရြာသားတစ္ေယာက္က နံေဘးမွ ခပ္ရြယ္ရြယ္လူကို ပုတ္ျပျပီးေျပာသည္။ `သူက အဲဒီေတာင္ပိုင္းကေလ´ဟု ဆက္ရွင္းျပသည္။ ထိုလူရြယ္မွာ အသက္ ၂၅၊ ၂၆ ၀န္းက်င္ခန္႔ရွိပံုရသည္။ မ်က္ႏွာမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့၊ အူေၾကာင္ေၾကာင္ မ်က္ႏွာမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ အခုဘယ္မွာေနလဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာတဲ့။

`က်ေနာ္ကေတာ္ေသးတယ္။ ေယာက်္ားမို႔လို႔။ ေနာက္မိသားစုတစ္စုဆို မိန္းမတစ္ေယာက္ပဲ က်န္တယ္။ ပိုဆိုးတယ္။´ဟု သူက ေျပာေနေသးသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးမွာ တျခားရြာက ေဆြမ်ိဳးေတြဆီ ထြက္သြားျပီဟုဆိုသည္။

`အစ္ကို အိမ္လည္း မရွိေတာ့ဘူးေပါ့´

`မရွိေတာ့ဘူးဗ်။´

`ဘာဆက္လုပ္မလဲ´

`အိမ္လည္းမရွိေတာ့ဘူး။ မိသားစုလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ ဒီမွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ တျခားရြာမွာ အစ္ကို၀မ္းကြဲေတာ္တဲ့သူရွိတယ္။ အဲဒီမွာပဲ သြားေနေတာ့မယ္´

သူ႔မ်က္ႏွာမွာ အဓိပၸာယ္ဆိုသည္ကို ရွာမရေတာ့ပါ။ သူ႔လက္ကို ဆြဲျပီး ေငြႏွစ္ေထာင္ ထည့္ေပးေတာ့ မယူပါဘူးဟု ျငင္းသည္။ က်ေနာ္လည္း လက္ဖက္ရည္ဖို႔လို႔ ေျပာရမလား၊ အလွဴလို႔ ေျပာရမလား ဘာေျပာရမွန္းမသိျဖစ္ေနစဥ္ အၾကံရျပီး အစ္ကိုေတြရွိတဲ့ ရြာဆီသြားရင္ လမ္းစရိတ္ေပါ့ဟု ဆိုကာ အတင္းထည့္ေပးခဲ့ပါသည္။

ေရတက္ရင္ ေမာင္းရခက္တယ္ဟု ေလွဆရာေလာေဆာ္၍ ျပန္ၾကဖို႔ ႏိုးေဆာ္ရသည္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း၀တြင္ တခ်ိဳ႕က ဖိနပ္ခြ်တ္ထားခဲ့ရာ ကေလးေတြက ေစာင့္ေပးသည္။ ျပန္အထြက္မွာ ထိုကေလးေတြအတြက္ အ၀တ္တခ်ိဳ႕ဖယ္ထားျပီး ေ၀ေပးသည္။ ေလွဆရာႏွင့္ ေလွသမားေတြ အတြက္ အ၀တ္တခ်ိဳ႕ေပးေတာ့ ေပ်ာ္ေနၾကသည္။ အျပန္မိုးရြာသည္။ ဒုကၡသည္ေတြ ေသာက္ရရမွာမို႔ မိုးရြာတာ ဒီတစ္ခါ ေပ်ာ္မိသည္။ ေလွဆိပ္အ၀င္ျမစ္၀ရွိ စက္ေလွေခါင္မိုးေပၚတြင္ စက္ေသနတ္ကိုင္ထားေသာ စစ္သားတစ္ေယာက္ ပင္လယ္၀ဘက္ေမွ်ာ္ေငးေနတာ ေတြ႕ရသည္။

သင္ကာ

ေမ၊ ၂၀၀၈

သဘာ၀ကပ္ေဘးအလြန္ႏွင့္ ကေလးမ်ား၏ စိတ္ဒဏ္ရာ

၇.၂.၂၀၀၅ ထုတ္ ႏိုင္ငံတကာ သတင္းလႊာဂ်ာနယ္တြင္ `ဆူနာမီရိုက္ခတ္မႈႏွင့္ ကေလးမ်ား၏ စိတ္ဒဏ္ရာ´ အမည္ျဖင့္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ က်ေနာ္ေရးခဲ့ပါသည္။ ထိုေဆာင္းပါးထဲမွ ယခု နာဂစ္အလြန္ ျပန္ေထာင္ထူေထာင္ေရးတြင္ အေထာက္အကူေပးႏိုင္မည္ဟု ယူဆေသာ အခ်က္အလက္မ်ားကို ျပန္လည္တင္ျပထားပါသည္။ အင္တာဗ်ဴးႏွင့္ ရည္ညႊန္းစကားမ်ားမွာ ဆူနာမီျဖစ္စဥ္အတြက္ ျဖစ္ေသာ္လည္း နာဂစ္အလြန္ထူေထာင္ေရးတြင္ သတိျပဳ လိုက္နာစရာမ်ားဟု ျမင္မိပါသည္။ ဤေဆာင္းပါးကို လြတ္လပ္စြာ ကူးယူ ျဖန္႔ခ်ိ ေဖာ္ျပႏိုင္ပါသည္။

ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင့္

သင္ကာ

စစ္ပြဲတစ္ပြဲ ဆင္ႏႊဲရေသာအခါ မတိုက္ခိုက္ၾကရမည့္ေနရာ၊ မထိခိုက္သင့္သူမ်ား၊ အရပ္ဘက္ေနရာ၊ စစ္ဘက္ေနရာ စသည္ျဖင့္ ခ်ဳပ္ကိုင္တားျမစ္ျခင္း၊ ေစာင့္စည္းျခင္း လုပ္ႏိုင္ေသးသည္။ ေရၾကီးျခင္း၊ မုန္တိုင္း၊ ငလ်င္စေသာ သဘာ၀ေဘးဒဏ္မ်ား ကပ္ေရာက္ႏိွပ္စက္သည့္ အခါတြင္မူကား ေစာင့္စည္းအပ္ေသာအရာ အားနည္းျခင္း အားမ်ားျခင္း ေက်ာသားရင္သားဟူသည္မရွိျပီ။ အားလံုးထိခိုက္ၾက ဒဏ္ခံၾကရသည္သာ။

သဘာ၀ေဘးဒဏ္ေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကာကြယ္ႏိုင္မႈ အားနည္းေသးေသာ ကေလးငယ္မ်ား ေသဆံုးရမႈမွာ အမ်ားစု ျဖစ္သလို အသက္ရွင္က်န္ရစ္ေသာ ကေလးငယ္မ်ားမွာလည္း စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာထိခိုက္မႈ၊ စိတ္ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္မ်ား ရရွိကာ က်န္ရစ္ခဲ့ေပသည္။ သဘာ၀ဒဏ္ခံ ေဒသမ်ားအဖို႔ အေျခခံလိုအပ္ခ်က္မ်ားျဖစ္ေသာ သန္႔ရွင္းသည့္ေရ၊ အစားအစာႏွင့္ ေဆး၀ါးနည္းတူ အၾကီးအက်ယ္ ပ်က္စီးသြားရေသာ ကေလးမ်ား၏ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာကို ျပန္လည္ထူေထာင္ေပးရန္ လိုအပ္ေနေပသည္။

လူ၀ီစီယားနားျပည္နယ္၊ နယူးေအာ္လင္းရွိ အိုခ်က္စနာ ေဆးေပးခန္းေဖာင္ေဒးရွင္းမွ ကေလးအထူးကုဆရာ၀န္ ေဒါက္တာမိုက္ကယ္ ၀က္ဆာမန္က

`စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈဟာ ေတာ္ေတာ္ၾကီးမားပါတယ္။ ကေလးေတြက ဘာမွအေျပာင္းအလဲမရွိဘူးလို႔ နားလည္ထားခဲ့ၾကတာ။ ဒီအခ်က္ေၾကာင့္ အျဖစ္ဆိုးၾကီးက သူတို႔ကို ဆြဲထုတ္လိုက္သလို ျဖစ္သြားတယ္။ သူတို႔နားလည္ထားတဲ့ ကမာၻ ပ်က္သုန္းသြားတယ္´

ေျပာျပသည္။

ကေလးမ်ား ျပန္လည္နာလန္ထူေရးကူညီရန္ အေရးၾကီးေသာ ပထမအဆင့္မွာ သူတို႔၏ ပံုမွန္လုပ္ငန္းမ်ား၊ တစ္ေန႔တာ လုပ္ေဆာင္မႈမ်ား ျပန္လည္ရရွိေရးျဖစ္သည္။ စာသင္ေက်ာင္းမ်ား ျပန္ဖြင့္ႏိုင္ရန္မွာ အေရးၾကီးသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ား စာသင္ရန္ အေျခအေနေပးသည္ မေပးသည္က ပဓာနမဟုတ္။ သို႔မွသာ သူတို႔လည္ပတ္ေနက် ဘ၀ပံုစံမ်ိဳး ျပန္ေရာက္ႏိုင္မည္ျဖစ္သည္။ စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြ မရွိျခင္းသည္ အၾကီးအက်ယ္ ပ်က္စီးဆံုးရံႈးမႈပင္။ က�
��လးမ်ားမွာ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို နားလည္ႏိုင္ရန္ ငယ္လြန္းေနေသးသည္။ ဆူနာမီသင့္ျပီးေနာက္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးတြင္ ကေလးမ်ားအလြယ္တကူ စုစည္းႏိုင္ေစရန္ တဲၾကီးမ်ား ထိုးေပးထားသည္။

သဘာ၀ေဘးဒဏ္အေၾကာင္း အျဖစ္အပ်က္ သတင္းဇာတ္လမ္း ဓာတ္ပံုတို႔သည္ ေဘးဒဏ္သင့္ ေဒသမွ ကေလးမ်ားကိုသာမက အျခားအရပ္တပါးမွ ကေလးမ်ားအတြက္လည္း စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ထိခိုက္မႈကို ျဖစ္ေစသည္။ ေသဆံုးမႈႏွင့္ ပ်က္စီးမႈ သတင္း ဓာတ္ပံုမ်ားသည္ ကေလးမ်ား၏ စိတ္တြင္ လံုျခံဳမႈအတြက္ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈျဖစ္ေစသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ကေလးအထူးကု ေဒါက္တာ၀က္ဆာမန္က

`ကေလးေတြ မခံစားႏိုင္တဲ့ သတင္းမ်ိဳးကို ကေလးေတြနဲ႔ မထိေတြ႕ေအာင္ ဂရုစိုက္သင့္တယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္တယ္။ ၁၂ အရြယ္ကေလး ခံစားနားလည္ႏိုင္တာကို ၆ ႏွစ္အရြယ္ကေလး မခံစားႏိုင္ဘူး´

ဟု ေျပာသည္။ ေဟာင္ေကာင္မွ ၆ ႏွစ္အရြယ္ ေက်ာင္းသားေလး ဇာဗီယာလီကဲ့သို႔ေသာ ကေလးမ်ားမွာ ဆူနာမီ၏ ေၾကကြဲဖြယ္ဒဏ္ခ်က္မ်ား ရိုက္ခတ္မႈကို ခံရသည္။

`လူေတြ အမ်ားၾကီးေသလို႔ သားစိတ္ထဲမွာ ၀မ္းနည္းတယ္´

လို႔ ဇာဗီယာက ေျပာျပပါတယ္။ ေၾကကြဲဖြယ္ ဇာတ္လမ္းမ်ားႏွင့္ ပတ္သက္၍ မိဘမ်ား၊ ဆရာမ်ားက ကေလးမ်ားေရွ႕တြင္ မ်ားမ်ားစားစားမေျပာၾကရန္ႏွင့္ ေျပာရလွ်င္လည္း ကေလးမ်ား နားလည္သေလာက္သာ ေျပာရန္၊ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ား မ်ားျပားစြာ ေပးျခင္း၊ နားေထာင္ေစျခင္း၊ ေမးသမွ် ေျဖျခင္းအားျဖင့္ ကေလးမ်ားအတြက္ အသိတရားေပးရာ မေရာက္ဘဲ အေၾကာက္တရားေပးရာေရာက္သည္ဟု ေဒါက္တာ၀က္တာမန္က အၾကံျပဳသည္။

ကေလးမ်ား၏ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးေျပာင္းလဲျခင္းႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္သည့္ ပံုစံကိုၾကည့္၍ ကေလးမ်ား စိတ္ဓာတ္က်မႈကို ခန္႔မွန္းႏိုင္သည္။ ၀မ္းဗိုက္ေအာင့္ျခင္းသည္လည္း ကေလးမ်ား စိတ္က်ေရာဂါ ခံစားရျခင္း၏ လကၡဏာတစ္ရပ္ျဖစ္သည္။ ကေလးမ်ား ကူမေရးအဖြဲ႔မွလည္း လူၾကီးမ်ားက ကေလးတို႔၏ အျပဳအမူကို ဂရုျပဳ ၾကည့္ရႈရန္ အၾကံေပးထားသည္။ ကေလးမ်ားသည္ ပတ္၀န္းက်င္၏ လႊမ္းမိုးမႈကို မၾကာခဏ ခံရတတ္သည္။

လူၾကီးမ်ားက ျပဳမူတံု႔ျပန္ပံုမ်ိဳး ကေလးမ်ားက တံု႔ျပန္မည္ဟု မေမွ်ာ္လင့္အပ္ေပ။ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈမွာ တမ်ိဳးတဘာသာျဖစ္ႏိုင္သည္။ အတိတ္တြင္ ၾကံဳခဲ့ေသာ ေဘးဒဏ္ခံကေလးမ်ားကို တိုးတက္မႈကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ကေလးမ်ားသည္ မၾကာမီစိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာမ်ား ျပန္လည္တိုးတက္ေကာင္းမြန္လာမည္ဟု ယံုၾကည္ရသည္။

`ကေလးေတြဟာ ဖရိုဖရဲျဖစ္သြားတဲ့ သူတို႔ဘ၀နဲ႔ သူတို႔မိသားစုေတြ ဆံုးရံႈးသြားတာကို နားလည္လာမွာပါ။ စိတ္ဖိစီးမႈေတြကို တြန္းလွန္လာႏိုင္မွာပါ။ က်ေနာ္တို႔ အေတြ႕အၾကံဳအရ အနာဂတ္မွာ သူတို႔ ျပန္လည္ ရပ္တည္ႏိုင္ျပီး ရွင္သန္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္´

ဟု ကေလးမ်ားကူမေရးအဖြဲ႔မွ အရာရွိကေျပာသည္။

သင္ကာ

ရည္ညႊန္း။ ။ Treating Children’s Emotional Wounds

နာဂစ္မတိုင္ခင္ ရန္ကုန္ vs နာဂစ္အျပီး ရန္ကုန္

ရန္ကုန္မွာ ေရးျဖစ္တဲ့ ရန္ကုန္အေၾကာင္း ကဗ်ာပါ။ စြဲလမ္းလြန္းလို႔ ဖြဲ႔တည္ရာမဂၢဇင္းမွာ ခြင့္ေတာင္း ေဖာ္ျပဖူးတဲ့ ကိုျငိမ္းေဇဦးရဲ့ `တို႔ျမိဳ႕ၾကီးရဲ့´နဲ႔ တြဲျပီး ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ အရင္နဲ႔ အခု ရန္ကုန္မွာ ဘာေတြထူးသြားလည္း ေပၚေစခ်င္လို႔ပါ။

တို႔ျမိဳ႕ၾကီးရဲ့…

ျငိမ္းေဇဦး

ေပကပ္ကပ္ႏြားနဲ႔

ဆြဲတဲ့ ျမိဳ႕ျပၾကီး…

အေမာေဖာက္ လွ်ာထြက္

ပက္လက္ေမ်ာ…

ေမွာင္မိုက္ျခင္းေတြ စည္ကားေသာအခါ

ဒါ…ရန္ကုန္ေပါ့ကြယ္။

အသံေတြေတာင္တုန္လို႔…။

ျငိမ္းေဇဦး

ရူးသြားတဲ့ရန္ကုန္

သင္ကာ

ေလယာဥ္ကြင္းအ၀က

အကိုင္းေတြ စိုက္က်ေနတဲ့ အုန္းပင္ေတြ

ငိုျမည္းေနတာ မဟုတ္ဘူး။

ႏွစ္သီးစားရွာတဲ့ တကၠစီသမား

ဒီအခ်ိန္ ေဒါမနႆန မပြားႏိုင္ဘူး

သနားျခင္းထက္ပိုတာ

ရန္ကုန္မွာ ဘာမွ မရွိႏိုင္ဘူး

ကိုယ္က

ခုေလးတင္ ဘီးစတိတ္တစ္ပြဲ

စားခဲ့တဲ့ေကာင္ကိုး။

ရန္ကုန္ညဟာ

သုညသက္သက္

မီးပ်က္ ေရပ်က္

မနက္မိုးအလင္းမွာ

လိုက္ကာ အဖြင့္

ရင္နင့္ေနတဲ့ရန္ကုန္ကို ေတြ႕တယ္

ရူးသြားတဲ့ ရန္ကုန္။

ရက္စြဲတပ္ေတာ့မွ

ငါ့ေမြးေန႔က ဒီေန႔လို႔

သတိရေတာ့တယ္။

စိတ္ပ်က္တိမ္လံုးေတြနဲ႔

ၾကိမ္မီးအံုးထားတဲ့ ရန္ကုန္

ခုန္ခုန္ထြက္ေနတဲ့ ေထာင္တန္ေတြဟာ

အာဏာမဲ့ စကၠဴေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။

သင္ကာ

ဇာဂနာနဲ႔ ဖား၊ ငါး အေျဖ

ေမး။ ။ တေန႔က ျမန္မာ့အလင္းမွာ လူေတြကို ဖားရွာ၊ ငါးရွာစား … ေနာက္ႏွစ္ဆို ဧရာ၀တီျမစ္၀ကြၽန္းေပၚမွာ စပါးေတြ ေ႐ႊေရာင္းသမ္းၿပီးေတာ့ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး လုပ္ငန္းနဲ႔ စည္ပင္ေတာ့မယ္လို႔ ေရးထားတယ္။ အဲဒါ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား ခင္ဗ်။
ေျဖ။ ။ အဲဒီအိပ္မက္ကေလး ေကာင္းသားပဲလို႔ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တယ္ … ဟဲ ဟဲ ဟဲ … ဖားရွာ၊ ငါးရွာ ရွာလို႔ ရမလားေတာ့ မသိဘူး … ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးနဲ႔ ဘုိကေလးျမစ္ဆိုရင္ ေရအေရာင္ကို နာမည္ေပးထားတယ္၊ နာဂစ္ကာလာလို႔။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ျဖဴျဖဲျဖဲ အေရာင္ႀကီး၊ အဲဒီအေရာင္ႀကီးနဲ႔ လူနဲ႔ ကြၽဲ ႏြားအေလာင္းေတြက အမ်ားႀကီး … နာဂစ္ရနံ႔ ဆိုတာရွိေသးတယ္ … အဲဒီညႇီနံ႔ႀကီးက ျပန္လာရင္ ပါလာတာပဲ၊ ဘယ္သူမွ မခံႏိုင္ဘူး အန္တယ္။ ဒီေတာ့ အဲဒီလို ေနရာေတြမွာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ငါးရွာ၊ ဖားရွာမွာလဲဗ်ာ … ငါးဖမ္းမယ့္အစား အေလာင္းေတြ ဖဲ့စားမွ ရေတာ့မယ္။

(အင္တာဗ်ဴးတြင္ လူမႈကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ေနေသာ လူရႊင္ေတာ္ဇာဂနာ၏ အေျဖ)